Tin Men and the Telephone - Benjamin Herman Trio - The Bad Plus en Gregory Porter doen kou vergeten
Hans Koert
Ik had de hint niet begrepen …… al wekenlang word ik elke ochtend als ik Middelburg binnen reed, begroet door een vrolijk lachende zwarte Amerikaan met uitgestoken hand, voorzien van een opvallend hoofddeksel …. Gregory Porter, de Amerikaanse soulzanger, één van de publiektrekkers van het International Jazz Festival van Middelburg tijdens de Pinksterdagen van 2013.
Is it December or February? De zwaargebouwde Amerikaan, die naast me zit, gekleed in een dik gewatteerd jack, weggedoken in zijn capuchon heeft zich bewogen …………. Next week we hope to celebrate Christmas …. leg ik hem uit, aangevend dat ik zijn opmerking begreep, but the music will keep us warm …... Yeah! Gregory Porter ….. Mike Stern and Bill Evans, Joshua Redman … Isn’t it incredible? Here in Middelburg? I didn't know that Middelburg had a jazzfestival …. What a line up …. Incredible! De rest van de avond zal hij zich nauwelijk bewegen ... begalve dan de puntjes van zijn sneakers. Het haantje op de Lange Jan blijft met zijn staartveren consequent naar het noorden wijzen – een nieuwe windvlaag vol polaire lucht doet de man nog dieper in zijn jas wegzakken ….
Zondag 19 mei 2013: Het lommerrijke abdijplein van de voormalige Norbertijner Onze Lieve Vrouwenabdij loop langzaam vol met mensen …. De twee poorten, die de binnenplaats ontsluiten, kom je niet op zonder groen polsbandje ….. Ik zal ‘m niet te strak doen, meldt de man aan de kassa – voor als straks de bloeddruk stijgt …: Een kenner dus. Vier bands zijn vandaag op het hoofdpodium geprogrammeerd, namelijk Tin Men and the Telephone, Benjamin Herman met zijn trio, The Bad Plus en als afsluiter, Gregory Porter. Op het andere podium, de finale van de International Jazz Award Zeeland.
Tin Men and the Telephone: Tony Roe piano, Lucas Dols bas en Boris Petrov slagwerk – drie Amsterdamse musici. De naam Tin Men & The Telephone heeft te maken met de geluidsfragmenten die de groep gebruikt en één ervan is de telefoon met een soort ingebouwde sampler.
 |
| The Telephone |
Uren hebben de Tin Men blijkbaar achter hun Apple gezeten om voetbalwedstrijden te rippen tot een compilatie van rapachtige fragmenten als buitenspel buitenspel buiten .. spel . … de bal de bal de bal de bal de de de bal bal bal …… te jong om te weten dat ene Van Duin met dit soort bandparodieën heel Nederland in de jaren zestig al veroverde. Er wordt, zoals ik al zei, knap geïmproviseerd op de geluidsfragmenten, maar de verrassing is er op een gegeven moment af ….. en als er tenslotte een hele kudde koeien het plein op komt, vind ik het tijd worden om even de benen te strekken.
Benjamin Herman, relaxt achterover leunend - Ernst Glerum, de beste bassist van ons land en omstreken op zijn kenmerkend basje (’t Is wel degelijk een bas, verduidelijkte Benjamin nog eens) en Joost Patocka, die er met zijn swingende brushes voor zorgt, dat je wegdroomt naar herinneringen aan regen op je tentdak, maar je door een paar a-ritmische knallen op zijn basdrum, weer plotsklaps laat neerkomen in het heden … Wat moet ik er van zeggen dat nog niet gezegd is …..
Hun optreden in Porgy en Bess een paar weken geleden ligt nog vers in mijn geheugen. Twee krukken en een stoel op het podium, netjes op een rijtje -helaas zitten de heren daardoor wat verstopt achter de monitors …… maar als ze hun eerste nummer inzetten, de aloude Cole Porter standard Begin the Beguine, dan kruipen de rillingen over mijn rug …… en dat ‘oenderfleis blijft het hele concert recht overeind ….. en niet van de kou! Heerlijk relaxte, swingende nummers van Benjamin’s Arachibutyrophoia en Do The Roach tot Mischa Mengelbergs Rollo II en het heerlijk swingende eerbetoon aan de Zuid-Afrikaanse muzikant Dudu Pukwana: Kwela P Kwana.
De keuze van Benjamin en zijn mannen lijkt een gouden, doch niet zo voor de hand liggende greep – even niet te ver vooruit kijken, maar teruggrijpen in die verborgen schat van standards als Doris Day’s Would I Love You, Love You, Love You of Billy Holiday's The End of a Love Affair, muziek die niet voor niets "standards" genoemd worden, maar die je nooit meer hoort op de radio – mag horen lijkt het wel ….. Je kon een speld horen vallen tijdens nummers als Monk’s Reflections of het duizendmaal afgesabbelde, maar o zo fraai uitgevoerde Summertime, dat hier door drie geweldige muzikanten voor het eerst werd gespeeld, zo leek het. ….. Benjamin Herman – Ernst Glerum – Joost Patocka: voor mij tot nu toe het hoogtepunt van dit festival.
The Bad Plus – Drie heren: Ethan Iverson aan de vleugel, Reid Anderson op bas en David King op slagwerk ( Een ijsmuts .. en nog had ik het niet door) – Voor mij één van de verrassingen van de avond ….. Drie Amerikanen, die het traditionele jazz-piano-trio willen ontdoen van zijn oubollige imago …… Ze speelden nauwkeurig gearrangeerde nummers als Wolf Out, Seven Minute Mind, I Want To Feel Good Part One, Reid Anderson’s The People Like You, The Empire Strikes Backwards en het nummer And Here We Test Our Powers Of Observation.
David King (van The Bad Plus) (foto: Hans Koert)
En ook hier weer die magie, waarbij drie musici een heel plein muisstil krijgen, met een grandioos ingetogen nummer People Like You, .. alleen wat kinderstemmen bereiken het podium ……. Kijk … en dan kan zo’n band voor mij niet meer stuk. Reid Anderson verraste het publiek met een gezongen commerciële improvisatie om vooral hun cd’s te gaan kopen in de rood-witte tent achterop het abdijplein … Wat jammer dat The Bad Plus en Josua Redman, die op Pinkstermaandag zal optreden, niet op dezelfde dag geprogrammeerd zijn …… Op eerdere festivals vormden ze een geweldige twee-eenheid, door samen op te treden....
De afsluiter …. Gregory Porter en dat werd tijd, want behalve mijn buurman zat nu ook het halve abdijplein vol honderden kleumende bezoekers … Je wordt niet meer warm … hoorde ik iemand zeggen, die toch maar weer een glas rode wijn was wezen halen. Dan zie ik Gregory Porter het plein opkomen, alsof hij zo van de poster is afgestapt. Ik moest meteen denken aan mijn eerste kennismaking met Phil Woods op het North Sea Jazz Festival, jaren geleden ..... ook dat hoedje. In een dunne regenjas, met sjaal en zijn onafscheidelijke muts, vastgeknoopt onder langs zijn zwarte baard, als een kloon van zichzelf … het kwartje valt …..
Morgen toch maar weer mijn winterjas van’t zolder halen ……. Gregory Porter – publiekstrekker – het plein loopt langzaam vol – de gemiddelde leeftijd schiet omlaag en de ruimte voor het podium, drie optredens lang streng leeggehouden, loopt vol.
Een strakke, gestroomlijnde band: Yosuke Sato op altsax, Chip Crawford aan de piano, Aaron James op bas en Emmanuel Harrold op slagwerk. De grote zanger, Gregory Porter, Mr. Soul Man, voor op het podium, bijna in zijn publiek, weet met gemak het publiek voor zijn neus te bespelen. De kleine Japanse saxofonist Yosuke Sato, vooraan op het podium, steelt de show en het publiek geniet – tijd voor mij om er stiekum tussen uit te knijpen …….. om de warme auto en het dito bed op te zoeken.
Terugblik op maandag: Smile When the Raindrops Fall
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook en/of vraag de gratis nieuwsbrief.
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
No comments:
Post a Comment