Worldecho: the missing link between Durium and Tuck's Gramophone Records Postcard

Worldecho: The missing link between Tuck and Durium?
Tuck's Gramophone Record Postcard  .... an amusing and interesting innovation 
Hans Koert

Since the early 1990s, when I started to research the 1930s US flexible, unbreakable card board records, published by Durium ( like the Hit of the week and numerous Durium labels), people asked me if the rare Tuck's Gramophone Records: post cards with a small playable gramophone record on it, were made of "durium" too - an acetate. I've never found any direct proof for that, but found out that in both "stories" the British record company Worldecho could have been the missing link. 

Since my teens I'm fascinated by recording sound .... although we didn't had a gramophone player in the 1950s, I collected those free soundsheets sent by companies like Reader's Digest with ads for lp-albums we never could play ( or even couldn't affotd). My uncle in Rotterdam had a 78rpm gramophone player where my brother and I loved to play his records with popular music. When I was 15 years old I bought my first gramophone player and the 25 cm Columbia album Jazz Session with Bobby Hackett; my first record .... the starting point for a lifelong fascination for jazz and early recorded sound ..... 

Tuck's Gramophone Record Post card No. 14 "The Old Folks At Home" (ca. 1929) ( collection: Hans Koert)

In the 1990s I started to collect and research the rare 1930s card board Hit of the Week records; a quest for records and information which was crowned with a full Hit of the Week-Durium Discography and four two-cd albums with the Complete Hit of the Week Recordings, released by Archeophone records. Later my collection was enriched with Goodson Records, Filmophone and other rare late 1920s flexible records. 

The Marble Arch, London ( post card sent to Mejuffer  Petr. Poley, Stokvis st.  Ierseke Holland  (ca. 1915) (collection: Hans Koert)  Mind the lady at the left and the pedestrians at the right.

Thanks to Jos I could add a 1920s Tuck's Post Card to my collection. As I only had heard about it, I was anxious to see one, to smell it, to touch it. These rare items were published by the Tuck Company, based in London, which started to publish regular post cards since 1898 in numbered series - a few years later it also opened an office in New York City.  

Reverse side: The Marble Arch, London ( Post card sent to Mejuffer.  Petr. Poley, Stokvis st.  Ierseke Holland  (ca. 1915) (collection: Hans Koert)


Tuck made post cards in a period that it was very popular to send this kind of messages. Isn't it great that I found an old Tuck post card in my family archive, sent to my grand mother, from the Marble Arch in London. It's a pity that the stamp ( or other marks to date the card) have disappeared, but the salutation Mejuffe ( ( = young lady) suggest that she wasn't married at that time, which means that the card must have been sent somewhere between 1910 and 1918. A small search on internet learned me that the photo itself must have been made early 1900s. ( first issue 1906).

The Marble Arch, London ( photo early 20th century)

I knew, of course, that making photos early 1900s was a complete other process then nowadays, but I didn't realize  that Tuck didn't make a complete "new" photo after a decade when the series should be renewed, but "updated" the already existing glass negative and "photoshopped" ( the word didn't excist in those days) with extra pedestrians and "modern" cars. Have a look at the 1918 version with the 1900 pedestrian at the right in front and the 1918 car at the left. 

The Marble Arch, London ( photo ca. 1918) 
 


 I told about some rumours that Tuck and the Durium cardboard record might have things in common ..... I found out that the material of the Tuck Record ( the actual record) seems to have been made from the same material as the "Durium" record.
In 1929 Tuck started to produce Gramophone Record Post Cards. It was made by Worldecho and this small short-lived record company has been suggested as a company that used a kind of Durium-like acetate to cover its (thick) cardboard records. In a previous blog about the 80th birthday of the Durium record I posted some information about this obscure record label: Durium Records 80 years old (1930 - 2010) 

Hal T. Beans demonstreert
de buigbare Dutiumplaat (ca. 1929)

• It is said that the Durium acetate was developed in Europe during the First World War, to protect aeroplane noses agains dust, heat, cold and moist and it seems that after the war new uses were found - I saw once advertisements for rain coats and garden furniture made of Durium. During the 1920s it seems that the durium acetate was used to make unbreakable gramophone records, like Worldecho - a rather stiff cardboard layer with a durium surface,  produced in England. These records were produced for only six months and then it was withdraw from the market, as the records easily split into two halves if you dropped it.

The Tuck's Gramophone Record I got in my collection is catalogued as series D no. 14 and its matrix number is P 58   - It belongs to one of the first series as it was first mentioned in a september 1929 magazine entitled Musical Opinion and Music Trades, which reads in its regular columns:

Messrs. Raphael Tuck are responsible for an amusing and interesting innovation in the shape of gramophone record picture postcards. Measuring 3-inch, these discs play for one minute and cost 3d each.  Several series are already available, and I have heard admirable demonstrations of  „Auld Lang Syne“, „Ye Banks and Braes“, „Annie Laurie“, „Bonnie Banks of Loch Lomond“.  Besides these songs there are orchestral records and cornet and saxophone solos.  One immediate result of these postcards has been the installation of portable gramophones in the smaller stations to demonstrate them!    Musical Opinion and Music Trades (september 1929): 

My copy is one of those "cornet solos" and I played it once at my 1930s portable Columbia gramophone.  Its sound is rather low-fi and it plays for almost one minute. 

Achterzijde Tuck's Gramophone Record Postcard No. 14 "The Old Folks At Home" (ca. 1929) ( collection: Hans Koert)


There is one remarkable point to mention.  Like I told you before about the "updating" of the regular post card with the London Marble Arch photo from early 1900s which were still used during the late 1910s, Tuck liked to recycle ....  And even the postcards, used to stick on the small gramophone record, were published before and might have been dead stock for years. I found a copy of the original post card, entitled Watching for Father, a painting of the Scottish artist Scott Rankin, who was active in Scotland as a painter late nineteen century.

Watching for Father - Scott Rankin. (Tuck's Post Card ca. 1910)

If you compare the reverse sites of both cards you'll learn that the blue lettering was printed later and features information about the record itself - the red / brown print learns more about the original Oilette Post Card no. 3368 which must have been dead stock from the 1910s or later. 

Hans Koert
editor
author of the Hit of the Week-Durium Discographies

This Keep (it) Swinging blog must been one of my last ones, as I received some bad news about my health. Within a few day a course of chemotherapy will start.  I started the Keep (it) Swinging blog February 2006, more then eight years ago, as the  http://keepswinging.blogspot.nl and later upgraded up to http://keepitswinging.blogspot.nl ; all topgerther more then 1800 contributions about jazz, jazz-related music and early sound reproducton, like the flexible records from the 1930s ( Hit of the Week, Goodson and so on). 

An almost complete survey of all Keep (it) Swinging blogs can be find at http://keepswinging.opweb.nl/weblog.htm and in the menu at the right of the http://keepitswinging.blogspot.nl/  My concert blogs can are linked at my concert blog: http://keepswinging.opweb.nl/concert.htm en http://jazzconcertlog.blogspot.nl/

Hope to see you back in a few months ......

Keep (it) Swinging


This final blog has also been posted at the the Flexible Records blog and the Hit of the Week blog     

Hans Koert
keepswinging@live.nl

The rare Tuck's Gramophone record Post cards, released for the first time late 1920s, is a sought after colletor's item for picture disc collectors. The small gramophone stick on the Tuck post card, an amusing and interesting innovation (ad late 1920s) seems to have been made of a Durium-like acetate ..... It seems that the short lived record label Worldecho might have been the missing link ..... . 

This contribution might be one of my last blogs.  Due to severe health problems I'll have to stop publishing. Since February 2006 more then 1800 Keep (it) Swinging blogs have been published.  Thanks for reading it. Hope to see you back later if the recovery brings me health and energy.
Keep (it) Swinging

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions Hans Koert
n It Up  - a record  that was meant to have that dancing spirit, that groove-to-the-music, turn-it-up vibe.

Durium: klankdruk avant la lettre

Revolutionaire verhoging productiesneldheid dankzij Durium
De Hit of the Week: goedkoop geproduceerd kartonnen wegwerpproduct uit de crisistijd overleeft de tijd.
Hans Koert

Bij de introductie van de kartonnen Hit of the Weekplaat begin 1930, de serie buigbare onbreekbare grammofoonplaten, die wekelijks verspreid werden in de krantenkiosken van de VS, werd de nieuwe goedkope kartonnen 78-toeren plaat bestempeld als een baanbrekende uitvinding, die honderd keer sneller en goedkoper geproduceerd kon worden dan de gewone breekbare schellakplaat.
In de Baltimore Afro-American van mei 1930 werd het product aangeprezen in een artikel getiteld: Process Speeds Record Stamping 100 Times. 
 (bron: Baltimore Afro-American - 24 mei 1930)

 (bron: Baltimore Afro-American 24 mei 1930)

In het artikel wordt de snelheid van de productie beschreven als één van haar voordelen: Phonograph record making has been speeded 100 times by the discovery of durium, figures announced today by the makers of the "Hit-of-the-Week" record show. ( = Nieuwe cijfers, gepubliceerd door de makers van de nieuwe Hit of the Weekplaat, bewijzen, dat door de uitvinding van de kunststof Durium het maken van grammofoonplaten honderd keer sneller kan). While 700 ordinary records are being made, 70,000 of these new durium-processed discs can be turned out, it is shown. ( = Bewezen is dat in de zelfde tijd dat 700 gewone platen gemaakt kunnen worden. 70.000 van deze nieuwe Duriumplaten geproduceerd worden).

Hal T. Beans

Het artikel werd een paar maanden na de introductie van de eerste kartonnen Hit of the Weekplaat, februari 1930 in New York City, gepubliceerd en past naadloos in de uitgebreide reclamecampagne in de media, zoals kranten en gesponsorde radioprogramma's (zoals The Durium Hours). Deze kartonnen plaat was een uitvinding van twee professoren aan de Universiteit van Columbia, Hal T. Beans en Joseph Reilly, die met een kunsthars op basis van resorcinol-formaldehyde acetaat, oorspronkelijk ontwikkeld om vliegtuigneuzen mee te beschermen tegen extreme omstandigheden, een goedkope manier hadden gevonden om snel grammofoonplaten te maken.

 

Een unieke foto:  De productie van kartonnen Duriumplaten in de Europese fabriek van de Durium Products Inc.(GB) in Slough bij Londen. (1932)

 

 Het produceren van een schellakplaat - praat nooit over een bakelieten plaat; er werden geen platen van bakeliet gemaakt - was een tijdrovend en ingewikkeld proces, vooral omdat het materiaal tijd moest krijgen om uit te harden -  het durium, dat gebruikt werd om de groef in te persen, had dat niet en daarom konden de kartonnen duriumplaten gemaakt worden met de snelheid van een drukpers. Op grote vierkante platen werden, vijftien gramofoonplaten in één keer gemaakt door even zovele metalen stempels. Twee jaar later draaiden er in de fabriek in Slough (GB), die Duriumplaten voor de Europese markt maakte, machines, die twaalf platen in één keer drukten .... 
 

 Een Durium drukpers (Slough)(Gb)

 

Onderzoek heeft informatie over de productie aan het licht gebracht, dat voorheen onbelicht gebleven is. Vooral de twee foto's, die gemaakt zijn in de productiehal van de fabriek in Slough, vertellen meer over hoe men te werk ging. De Duriumfabriek in Slough, een voorstad van Londen, werd in 1932 geopend voor de Europese markt - de Amerikaanse Durium Product (Inc), die o.a. de wekelijkse Hit of the Weeks produceerde, liep toen al op zijn laatste benen en zou spoedig failliet gaan. De foto's en een tekening uit een uitgebreid persbericht, dat bij de eerste Engelse promotieplaat zat, geeft tamelijk veel informatie over de productie en marketing van het product.

 

 De ingedrukte nummers in het Duriumoppervlak geven details van het productieproces prijs:  1199 B 2

Als je de matrixnummers bekijkt, die in elke plaat te vinden zijn, dan geeft dat ook informatie over het productieproces. Neem bijvoorbeeld één van mijn eigen Hit of the Weekplaten: Rudy Vallee and his Connecticut Yankees met het nummer Was That The Human Thing To Do, opgenomen februari 1932 en uitgebracht 3 maart 1932. Je kent de plaat wellicht.

 Hit of the Week C-1-2 (Hans Koert verzameling)

 

Op de "lege" achterkant vind je een promotiefoto van Rudy Vallee met stropdas (er zijn er ook met vlinderdasje), gemaakt door Hal Phyfe, en de tekst: Rudy Vallee and His Connecticut Yankees are now Recording Exclusively For HIT-OF-THE-WEEK RECORDS en aan de voorkant, de kant waar het label gedrukt is, vind je, behalve de gebruikelijke informatie ook het catalogusnummer C-1-2 ( waarbij de C de maand aangeeft en de getallen de weken, dat de plaat te koop was dus ... De eerste twee weken van maart (1932).)  Onder het label vind je het ingeperste matrixnummer waarbij 1198 het nummer is van de originele wasplaat. De serie begint in 1929 met testplaten (1000? en hoger), waarbij 1019 de eerste officiële uitgave was, een promotieplaat, getiteld  “Tip-Toe Through The Tulips With Me” door het Don Voorhees Orchestra (opgenomen ca. december 1929).

 Tekening uit een Hit of the Week advertentie (1932)

De B, het takenummer, geeft aan dat er hier gebruik gemaakt is van de tweede vastgelegde opname en het getal daarachter geeft waarschijnlijk de stempel aan, waarvan de plaat geperst is, sorry gedrukt is - Duriumplaten werden niet geperst, maar gedrukt, beweerde Durium -, dus de 2 betekent hier dat de plaat op de eerste machine gedrukt is en wel als de tweede van het eerste vel met vijftien platen.

Detailtekening uit de patentaanvraag (1930)

 

 Als je zelf ook deze C-1-2 hebt, staat er hoogstwaarschijnlijk een ander stempelnummer achter, zoals bijv. 24 ( 2de drukpers - 9de plaat) of 50 ( 3de drukpers, vijfde plaat) … Het hoogste stempelnummer dat ik vond op een Hit of the weekplaat is 120, hetgeen zou kunnen betekenen dat er op 8 persen tegelijk gewerkt werd - De Europese fabriek in Slough werkte, getuige een tekening, met een drukpers, die in één beweging 12 gramofoonplaten drukte. Als je zelf ook Hit of the weekplaten in je verzameling hebt - meld me dan wat jouw hoogste stempelnummer is. Laat het me weten, op deze manier:  1208 C 44

 De drukpers zoals die in Slough gebruikt werd - 12 platen in één handeling.

Hit of the Week platen werden gedrukt ….. net als een krant, niet geperst, zoals gewone grammofoonplaten ............ Durium wilde ons dat graag doen geloven - de plaat werd ook verkocht in krantenkiosken. Men weigerde dan ook om royalty’s te betalen, omdat er geen sprake was van een plaat maar van een drukwerk ... De rechter was het daar niet mee eens en Durium moest flink in de buidel tasten om toch de achterstallige royalty’s te kunnen betalen - uiteindelijk zou dit voor een deel, samen met een verminderde omzet,  de ondergang inluiden ..........

 Het voormalige fabrieksgebouw in Slough, opgezocht en vastgelegd door wijlen Peter Tanner ( foto: Peter Tanner)

Op een verloren zondagmorgen zocht platenverzamelaar Peter Tanner in de jaren negentig in het industriegebied van Slough (bij London) het fabrieksgebouw op waar in de jaren dertig de Europese Duriums gedrukt werden. Helaas was er, vanwege het weekend, niemand aanwezig. Het proces hoe de plaat feitelijk gemaakt werd, het technisch verhaal zoals vastgelegd in het patent,  is uitvoerig beschreven in het boekje behorend bij The Complete Hit of the Week Recordings volume 1 ( Archeophone 3002) met als titel A Brief Introduction to Hit of the Week Record - Hans Koert. Trouwens, de Engelstalige Hit of the Week blog geeft veel informatie, waarbij op de online Hit of the Week Discography de platen bekeken kunnen worden.

 Song "Alma Mater"(Lawrence University)(December 1929)

 Bekend is dat de Durium studio in New York City zich op een gegeven moment in het oude MCGraw-Hill gebouw zat, West 42nd Street vlakbij Ninth Avenue, New York City, maar of hier ook de productiemachines stonden betwijfel ik.

De typisch gekromde
Hit of the weekplaat

 Over het proces tussen idee en uitvoering hebben we weinig informatie. Dankzij het archief van de St. Lawrence Universiteit kreeg ik bij toeval een kijkje in de keuken - De universiteit wilde begin 1930 geldinzameling bij oud-studenten om een slaapzaal te verwezenlijken en hadden hun oog laten vallen op het "nieuwe kartonnen Durium plaatje".  De correspondentie tussen Durium en universiteit is deels bewaard gebleven.  Wat opvalt is dat de Durium firma heel flexibel was in haar organisatie, zeker in de begin maanden en dat het lijkt alsof ze ook op locatie konden opnemen. In twee eerdere blogs is dit uitvoerig beschreven:  Alma Mater - De voorbereiding  en Alma Mater: de plaat wordt hier meer uitvoerig op in gegaan.

De kracht van Durium was, dat ze snel veel platen konden "drukken' en in staat waren om 350.000 tot 500.000 platen binnen een paar dagen in heel Amerika in alle krantenkiosken te krijgen.  Helaas is de administratie verdwenen en hebben we geen informatie over het tijdsbestek tussen eerste idee en uiteindelijke opnamen en distributie. Je mag er van uitgaan dat dit binnen een aantal weken geregeld kon worden, we kunnen er alleen maar naar raden. Ik wil dan ook graag in contact komen met mensen, die specifieke informatie hierover hebben.
 
This blog was also published in English at the Hit of the week blog

Hans Koert
samensteller van de (online) Hit of the Week-Durium discography
hitoftheweek@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog en de Hit of the Week blog op Facebook en vraag de nieuwsbrief

De flexibele buigbare Hit of the Weekplaat, een kartonnen plaat met een Durium kunsthars bestreken 78-toerenplaat, bracht in 1930 een revolutie te weeg tijdens de crisisjaren .... De snelheid waarmee een gramofoonplaat geproduceerd kon worden lag 100 keer hoger dan voor het maken van zo'n breekbare schellakplaat .....  Een Duriumplaat werd namelijk niet geperst maar gedrukt .... een klankdruk dus, zoals we ons wellicht uit de jaren zestig nog als dunne plastic reclameplaatjes herinneren. Durium was zijn tijd ver vooruit, maar sneuvelde uiteindelijk doordat de verkoopcijfers  na een jaar tegenvielen en de rechter niet mee ging in de gedachte dat de plaat drukwerk was en dus vrijgesteld van het betalen van royalties voor componist en uitvoerenden ....

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

The Making of ...... Losse Eindjes: Leola Felton

 Op zoek naar een naald in een hooiberg
Wie was Leola Felton?
Hans Koert

The making of ..... loose ends (Engels) | The making of ... losse eindjes: Leola Felton (Nederlands)

In de zomer van 2011 verscheen de laatste dubbel-cd uit de serie The Complete Hit of the Week Recordings op het Amerikaanse Archeophone label - de kroon op 20 jaar verzamelen en onderzoek. Behalve de gewone wekelijkse Hit of the Weekuitgaven kwamen er ook allerlei "nieuwe" reclame- en promotieplaatjes boven water, die onbekend waren ......  De informatie over de musici op deze plaatjes was vaak spaarzaam of ontbrak soms in zijn geheel, waardoor er een aantal open eindjes waren ....... In de maandelijkse terugblik op dit project deze keer op zoek naar zo'n  .... los eindje. 

Hoes van een Hit of the Weekplaat die verwijst naar The Paull Sisters: Maar wsie waren deze  Paull Sisters? ( verzameling: Hans Koert )

Dankzij onderzoek konden we soms de speld in een hooiberg vinden, zoals bij The Paull Sisters, een zanggroep die alleen genoemd werd op de hoes van een Hit of the Week plaat, maar wie was Leola Felton? Hoe zag ze er uit?

 Julia en Ruth Brock ( als: Julia Paull and Ruth Paull: The Paull Sisters) ( Hans Koert archief)

Dankzij Bill Schoerner, lukte het om de leden van het mysterieuze zanggroepje The Paull Sisters te identificeren: Julia en Ruth Paull . Een paar maanden later kreeg ik een mailtje van Judye Talbot, de dochter van Julia. Ze vertelde me dat haar moeder onlangs was gestorven, op 104 jarige leeftijd.  Judye vertelde me dat ze eigenlijk Julia en Ruth Brock heetten, maar dat ze zich niet The Brock Sisters noemden, wat uiteraard meer voor de hand zou liggen, om verwarring met de meer populaire Brox Sisters te voorkomen. Hoewel ze bij Paul Whiteman gezongen hebben, refereert Paull niet naar de voornaam van de grote orkestleider, aangezien ze zich al Paull Sisters noemden voordat ze bij Whiteman zongen. Ze voegden, vertelde Judye, expres een l (= el) toe aan Paul om verwarring met de voornaam te voorkomen.  

De labelloze kartonnen Duriumplaat, waarschijnlijk gepubliceerd voor de Connie's Inn (NYC) of als privéplaat voor Leola Felton. ( foto: Russ Shore)

Een flink aantal jaren geleden ontving ik van Russ Shore een kopie van een gelegenheidsopname, mogelijk een promotieplaat, zonder label informatie, waarop een live-opname stond  van een pianist Leola Felton, die het nummer St. Louis Blues speelt in de Connie's Inn (New York City).  Deze club was begin jaren dertig gevestigd aan de 2221 Seventh Avenue / West 131st Street in New York City, vlak naar het Lafayette Theatre. Deze club, opgericht door Jack Goldberg als The Shuffle Inn begin jaren twintig, was een club waar, in 1930, grote orkesten als die van Fletcher Henderson speelden. Vanuit de club werden ook live-programma's uitgezonden door WBC radio, dus mogelijk is de live-opname op de kartonnen duriumplaat daarvan een fragment. Op de plaat is een gesproken introductie, waarop de aankondiger zegt: We bring you Leola Fenton from Connie’s Inn and this time she’s going to play for you her favorite number the St. Louis Blues, waarna er een piano-uitvoering komt van de St. Louis Blues;

 Connie's Inn  aan de 2221 Seventh Avenue at West 131st Street - New York City ( foto: nycago.org)

De gesproken informatie wijst er op, dat het hier mogelijk om een promotieplaat gaat. Soms kon je in een club als aandenken een opname van de artiest die je had horen spelen meenemen - soms ook werden promotieplaatjes uitgedeeld. Durium maakte zo bijvoorbeeld herinneringsplaatjes voor een Trans-Atlantisch cruise. Het feit dat er geen gedrukte informatie op het label staat, zou weer kunnen wijzen op een test- of privéplaat ...... De aankondiging suggereert dat er hier sprake is van nog een eerder opgenomen plaat .........: die is nog steeds zoek en de inhoud onbekend. Het nummer van Leola Felotn - St. Louis blues is (als laatste nummer) terecht gekomen op de 2de dubbel-cd in de serie The Complete Hit of the Week Recordings (Arch 3003)

Interieur Connie's Inn ( foto: nycago.org)

Wie was die Leola Felton?  Een zoektocht door mijn handboeken en internet leverde jaren geleden geen informatie - ze bleef anoniem en gezichtsloos. Een paar weken geleden mailde Chris Smith me en stuurde me een kopie van de zgn. Trenton directory, uit 1926, een lijst waarop alle ingezetenen van de stad Trenton (NJ) opgesomd worden met naam, beroep en adres. Daarop vinden we: Leola Felton - pianist - a res(ident) - 249 North Willow.  Natuurlijk is het geen bewijs dat deze Leola onze Leola is uit de Connie's Inn, maar wellicht geeft dit een opening om verdere informatie boven water te krijgen. Ik vond verder nog wat informatie, waaruit zou blijken dat Leola Felton een eigen orkest had, the Troubadours ( Trenton Evening Times) en in en andere krant uit de jaren twintig wordt ze genoemd als begeleidster uit Madison ( Jersey Journal ): Miss Leola Felton, of Madison, accompanist.

Fragment uit de Trenton (NJ) Directory (1926) ( Chris Smith archief)

Ik hoop op informatie uit, m.n. de VS, om in ieder geval iets meer over deze Leola Felton te vinden, die begin jaren dertig piano speelde in de Connie's Inn en het zou natuurlijk mooi zijn als ook haar eerdere opnamen voor Durium boven water kwamen en wie weet een foto van haarzelf of haar band ............ in de hoop weer een puzzelstukje te kunnen toevoegen aan de puzzel.

PDeel van een advertentie of artikel in de Jersey Journal (Hans Koert archief) 

Het zou mooi zijn als, dankzij het Hit of the Week-Durium project, Leola Felton een gezicht zou kunnen krijgen - informatie over haar carriere en, wie weet, komt ook haar eerdere opname voor Durium op deze manier boven water ....... Wie informatie heeft, foto's of mensen in de VS kent die wellicht die gegevens boven water kunnen halen ( The making of .... Loose ends) aarzel niet om contact op te nemen - uiteindelijk zijn Julia en Ruth ook weer tot leven gewekt ......  hitoftheweek@live.nl

Hans Koert

samensteller van the Hit of the Week-Durium discographies

Twitter: #hitoftheweek  Facebook group Keep (it) Swinging

 (inloggen)

Tijdens het samenstellen van de Hit of the Week-Durium discography kwamen er een flink aantal tot nu toe onbekende promotie- en gelegenheidsuitgaven te voorschijn. Soms verkochten clubs plaatjes ter herinnering aan de artiest die ze hadden zien optreden. Eén zo'n onbekend plaatje bevat een live-opname van pianist Leola Felton, die klaarblijkelijk optrad in de Connie's Inn in New York City begin jaren dertig - maar ... wie was zij? Zo zou ze hebben kunnen wonen in Trenton NJ, waar haar naam in 1926 op een adressenlijst voorkomt, of de Leola uit Madison, die blijkbaar als begeleidster optrad of zelfs een band had: the Troubadours.  Is er iemand die aanvullende informatie bezit over deze, tot nu toe, gezichtsloze Leola Felton?

Retrospect Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

The making of ... De Trouble I've Seen

EEN ZOEKTOCHT NAAR DE VIJFDE .......
Een serie blogs over de tot stand koming van The Complete Hit of the Week Recordings
Hans Koert

The making of .... De Trouble I've Seen (English) | The making of .... De Trouble I've Seen ( Nederlands) 

In de zomer van 2011 kwam het laatste dubbelalbum uit in de serie the Complete Hit of the Week Recordings uitgebracht door het Amerikaanse label  Archeophone Records - de kroon op 20 jaar onderzoek en verzamelen! Maar om zomaar even een "complete" serie platen zo compleet mogelijk te krijgen, is vaak zoeken naar een speld in een hooiberg. Afgelopen mand besprak ik de mysterieuze plaat Mysterious Mose - deze keer de al even raadselachtige Durum Junior A5

 BIRMINGHAM JAIL - A2 B - CAL & GID CARSON (bron: Durium Advertisement and Custom Records Discography) ( foto Hans Koert archief)

Het jaar 1930 verliep aardig succesvol voor Durium - verkoopcijfers van 350.000 tot 500.000 per week zijn toch aantallen waar ook tegenwoordig menig platenmaatschappij trots op zou wezen ........ maar andere platenmaatschappijen bleven niet stilzitten en brachten ook goedkope platen in het budget segment uit. Hierdoor liep de belangstelling voor Hit of the Weekplaten sterk terug en moest het bedrijf faillissement aanvragen. Een doorstart als onderdeel van een reclamebureau redde het label voor een directe ondergang. Om het label te promoten werden er kleine Duriumplaatjes uitgebracht, zgn. Durium Juniors, die de mensen soms gratis bij een " normale" Hit of the Week kregen of voor weinig geld konden kopen. Wie er vijf inleverde, vond ik ergens, mocht een gratis Hit of the weekplaat uitzoeken.  Deze plaatjes ter grootte van een cd, bevatten hill-billy nummers gezongen door Frank Luther en Carson Robison, die zichzelf op het label Cal & Gid Carson noemden ......

Coupon voor een gratis Durium Junior (1931) (Hans Koert archief)

 Maar er is iets bijzonders mee aan de hand.  Deze Durium Juniors zijn op zich niet echt extreem zeldzaam, al kom je ze niet vaak meer tegen. Het lijken kindergrammofoonplaatjes en vroeger zal er zeker door kinderen mee gespeeld zijn. De online Hit of the Week-Durium Discography meldt de vier bekendste plaatjes: de A1 t/m de A4: Why Did I Get Married ( door Cal Garson (= Frank Luther) ( Durium Junior A1) - Birmingham Jail ( door Cal & Gid Carson ( Frank Luther - Carson Robison) (Durium Junior A2) - She Sat In Her Parlor (door Cal Garson (= Frank Luther) ( Durium Junior A3) en Lonesome Railroad ( door Cal & Gid Carson ( Frank Luther - Carson Robison) (Durium Junior A4) ...... maar hoe zit het met de vijfde ..... de Durium Junior A5? Geen een verzamelaar had die in zijn verzameling, behalve  ... John R.T. Davis. Hij informeerde me dan ook over de titel: De (sic) Trouble I've Seen, gezongen door Eva Taylor. 

 Carson Robison (1924-1957)

John beloofde ons zijn exemplaar voor een transfer toe te sturen, maar voordat hij dit kon uitvoeren overleed hij. Het kleine plaatje was onvindbaar in zijn immense verzameling.

DE TROUBLE I'VE SEEN - A5 - EVA TAYLOR ( Doug Benson collectie )

Een paar maanden later kreeg ik een bericht van een onbekende (Nederlander) die een aantal Durium singeltjes aanbood, een woord dat me deed denken aan 45-toerenplaatjes uit de jaren zestig. Aangezien Durium (Italië) na de oorlog doorgegaan was met Italiaans repertoire en popmuziek vroeg ik hem voor de zekerheid, me de catalogusnummers te sturen ..... Ik kreeg een lijst, die er ongeveer als volgt uitzag: A2 - N1 - X13 - A3 - A4 - A4 - A5 ...... De A5? Ik vroeg hem nog eens goed te kijken omdat er tweemaal A4 bij stond en me de titels te noteren en .... inderdaad - De Trouble I've Seen zat erbij.

The Complete Hit of the Week Recordings - volume 2 ( Archeophone 3003)(2005) ( Hans Koert collectie)

Helaas dacht de persoon er rijk van te worden en meldde dat ons bod veel te mager was en dat hij er in de VS zo $US 500 voor kon krijgen - ik heb hem toen aangeraden dat geld snel op te strijken ...... Ik informeerde Doug, die me doodleuk meldde: Als het naar Amerika komt, dan komen we't vanzelf weer tegen ...... Zes weken later mailde de verkoper opnieuw - de deal was niet doorgegaan ...... en wij gingen nog steeds niet omhoog met ons bod.

Eva Taylor (1895-1977)  at the Edison site Program in West Orange on Oct 15, 1976 (photo courtesy:  Steve Ramm)

Een maand voordat deel twee zou uitkomen kreeg ik een seintje van een verzamelaar dat er twee kleine Duriumplaatjes op eBay stonden, maar de kwaliteit van de foto was zo slecht dat de titels amper te lezen waren ....... maar het aantal woorden klopte. Het bieden van de twee plaatjes samen startte op $ 0,99 en eindigde uiteindelijk op, ik meen, $ 9,99.  We hadden de Durium Junior A5 en een primeur op ons tweede The Complete Hit of the Week Recordings volume 2 (Archeophone 3003) uitgebracht in 2005. In datzelfde jaar, overigens, ontdekte ik in Kopenhagen twee kerstplaatjes, ook twee kleine Duriumplaatjes, die onbekend waren en gespeeld werden door Phil Spitalny - Beide kwamen op volume drie terecht.
 
Als je geinteresseerd bent in het Hit of the Week - Durium project, kijk dan ook eens op de online Hit of the Week-Durium discography of op de Hit of the Week blog. ( hitoftheweek@live.nl )
  
Hans Koert

hitoftheweek@live.nl | keepswinging@live.nl

author of the (online) Hit of the Week-Durium discographies

Eva Taylor, ooit getrouwd met Clarence Williams, is een ietwat vreemde eend in de Durium bijt .... als het de kartonnen Duriumplaten betreft. Als zwarte jonge zangeres was ze populair bij de Afro-Amerikanen in de VS, - nu niet bepaald de doelgroep waar Durium op mikte. Zou het daarom zijn dat haar enige plaatje voor Durium, De (sic) Trouble I've Seen, zo zeldzaam is geworden? Een verslag van de zoektocht voor de vier 2cd serie The Complete Hit of the Week Recordings, naar een meer dan 80 jaar oud, verloren gewaand kartonnen Durium Junior gramofoonplaatje, niet groter dan een cd.
  Retrospect Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions