Twee krukken en een stoel .......
Hans Koert
Muziek raakt mensen emotioneel – muziek is vaak meer dan een emotie. Als je bewust een concert selecteert dat je wilt horen, of je wilt de nieuwste cd kopen van je favoriete muzikant, heb je in negen van de tien gevallen al een idee wat je gaat horen. We zijn wat dat betreft van nature behoudend – conservatief - Je hebt een bepaald verwachtingspatroon. Je weet, je denkt dat je weet, wat je mag verwachten …… Waar is de tijd gebleven dat ik in een platenzaak (vraag maar even aan je vader of opa wat dat is) aan de verkoper enigszins bedeesd vroeg of ik een stukje mocht horen? Met een veel te grote koptelefoon, die nog warm was van de luisteraar voor je, werd je overweldigd door de mooie klank en omdat je niet betrapt wilde worden als een stiekeme luisteraar, die gratis en voor niks de hele lp wilde beluisteren vroeg je de verkoper of je de volgende track ook mocht horen ……….. Bij cd’s kon je vaak zelf naar de volgende track springen ……….. Ik denk, dat ik me nog herinner wanneer ik voor het laatst op die manier een lp beoordeelde … lp – dus het moet voor 1980 geweest zijn, want daarna kwam de cd en die omarmde ik al snel als de ultieme geluidsdrager – nu koop ik weer al mijn oude lp’s terug - zo raar kan't gaan!
Het moet in platenzaak Wagenvoort geweest zijn, ik meen op de hoek van de Lange Delft en de grote Markt in Middelburg ………… zo rond het jaar 1970. Als arme student aan de Kweekschool kocht ik er wel eens een jazzplaat en toentertijd meende ik dat ik de free jazz moest begrijpen om mee te tellen en daarom bezocht ik regelmatig concerten van Nieuwe Muziek in de Stadsschouwburg en de Schuttersdoelen. Het verhaal wat ik aanhaal strekt mezelf niet tot eer, maar toch vermeld ik het als landmark in mijn muzikale ontwikkeling. Om welke lp het ging is me ontschoten, maar het zou zo maar de fraai vormgegeven bonbondoos van het ICP orkest geweest kunnen zijn ( ICP 007/008), rond met een rood fluwelen randje. Helaas heb ik hem later weer verkocht – het is nu een collectors item.
Ik vroeg de verkoper me één van de twee lp’s voor te spelen en met een quasi deskundig gezicht, licht mee deinend, liet ik de gillende klanken en disharmonische akkoorden tot me doordringen, wetende, dat dit muziek was, die, als een dure wijn, pas veel later tot diepe rijping komt ..... Ik meldde de verkoper, dat ik deze exquise dubbel-cd graag aan mijn verzameling wilde toevoegen en dat ik hem kocht. Wat een afgang, debacle, toen de verkoper me na een paar minuten meedeelde, dat de platenspeler op 45-toeren had gestaan i.p.v. 33-toeren. ……….. Daarna heb ik me op de Oude Stijl Jazzorkesten uit Breda en omgeving gestort – zo raar kan dan gaan …………..Bij de ontwikkeling van je muzikale voorkeur is er eerder sprake van revolutie dan van evolutie.
Joost Patocka, Ernst Glerum en Benjamin Herman (Porgy en Bess - Terneuzen) ( foto: Hans Koert)
Afgelopen weekend bezocht ik het concert van het Benjamin Herman Trio in de Porgy en Bess Jazz Club in Terneuzen, dat verraste omdat het zo anders was dan verwacht ……..
Een vreemde ervaringen, dat wel - maar heel erg mooi! Wat leuk om te lezen dat meer mensen verbaasd waren – zich lieten verrassen door het onverwachte.
Joyce Roodnat, die het zelfde optreden een paar dagen eerder bij Mijke’s Middag Live in het Amsterdamse Compagnietheater onderging, schrijft in haar column NRC Gaat Uit onder de titel Eddie Izzard aarzelt en Benjamin Herman zit, over die tegenstrijdigheid ….. Ik ken hem als een spetterende muzikant, als een bandleider met vuur in zijn schenen. Hij is een heer die sprongetjes maakt, die wuift vanuit zijn heupen en die de maat zwiept met zijn saxofoon. Lekker. Dat is het beeld wat ze schetst, maar de werkelijkheid is anders: En nu zit die heer op een stoel, met slechts een trio achter zich .. een variatie of You’ve Changed te spelen, de song waarmee Billie Holiday jankend definieerde hoe liefdesverdriet de mens tam kan slaan. Als een Miles Davis, die lak leek te hebben aan zijn publiek en met zijn rug naar de zaal zijn solo’s blies, zo heeft Benjamin ( evenals Eddie Izzard en Steve Coleman, die Joyce ook in haar column verrasten) lak aan zijn publiek ….. stelt Joyce. Ze zijn geen knecht van hun publiek, ze zijn de meesters.
Dank Joyce voor deze gemeenschappelijke ervaring, voor die klik, die ons tijdelijk verbond ….. Leuk dat je mijn foto erbij wilde hebben - bewijs dat hetzelfde ons raakte - verraste ..... al denk ik dat Benjamin gelijk heeft als hij stelt dat het publiek wel moet blijven komen …. We hebben jullie nodig! Dank je wel voor’t komen! (bron: Benjamin Herman Trio in Porgy en Bess )
Anders is er straks niemand meer die verrast wordt.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag de nieuwsbrief.
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
No comments:
Post a Comment