Mijn bezoek aan Mr. Joe MaRainey, zoals Louis Joe Muranyi placht aan te kondigen
Martin van der Waals
Op 20 april 2012 overleed Joe Muranyi, geboren als Joseph Paul Muranyi in Martins Ferry, Ohio, 14 januari 1928. Hij was een Amerikaanse jazz-klarinettist van Hongaarse komaf, actief in de dixieland en mainstream jazz. Tevens speelde hij de saxofoon en was hij af en toe zanger. Een paar jaar voor zijn dood bezocht ik hem in zijn appartement in New York. Graag wil ik verslag doen van deze bijzondere ontmoeting.
Hij was een van de langst levende leden van de Louis Armstrong All Stars. Zijn eerste opnamen maakte hij met de Stuyvesant Stompers, the Washboard Stompers en de Century Stompers, drie namen voor één en dezelfde dixielandband, rond Dick Wellstood in april 1947.
Nadat hij in zijn diensttijd in de band van de Amerikaanse luchtmacht had gespeeld, ging Muranyi begin jaren vijftig naar New York City. Hier studeerde hij aan de Manhattan School of Music en de Columbia University. In de jaren erna was hij vooral vaak als freelancer actief. Hij speelde van 1952 tot 1954 met de Red Onion Jazz Band. In dat decennium werkte hij ook met Max Kaminsky, Yank Lawson, Jimmy McPartland, Danny Barker (1958) en Wingy Manone. Gelijktijdig werkte hij als platenproducent en als auteur van hoesteksten bij Atlantic Records, Bethlehem Records en RCA Records.
In 1967 trad hij toe tot de All-Stars van Louis Armstrong, waarmee hij een zeer goede band had. Na Armstrongs dood speelde hij met Roy Eldridge en in 1975 werd hij lid van de World's Greatest Jazz Band. In 1983 begon hij een kwartet met onder meer Dick Sudhalter en Marty Grosz. Later speelde hij in het Louisiana Repertory Jazz Ensemble en trad hij op als gastsolist. Hij speelde mee op veel plaatopnames (bijvoorbeeld van Lionel Hampton, Leon Redbone, Dick Sudhalter, Barbara Lea en Connie Jones).
Louis Armstrong, in wiens All-Stars Joe vanaf 1967 als klarinettist werkte, kondigde hem altijd aan als “Joe MaRainey”. In 2009 kwam ik in contact met Joe, eerst via email, en later ook nog schriftelijk. In september 2010 ging ik, met zoon en schoondochter, naar New York en op 11 september (9-11, of all dates!) zochten we Joe in zijn appartement in East 9th street op. Ik voel me, ook als liefhebber van de muziek van Armstrong, nog altijd vereerd deze man ontmoet te hebben.
Voor wie wil horen hoe Joe op het eind van zijn leven nog genoot van zijn publiek en zijn muziek, vindt hier een kort fragment van een optreden tijdens het Provincetown Jazz Festival (2008) met Joe Muranyi (klarinet en zang), Steve Ahern (trompet), John Harrison III (piano), Chris Rathbun (bas) en Bart Weisman (slagwerk) in het nummer Do You Know What It Means To Miss New Orleans.
Het was een prettig verblijf daar. Joe vertelde over zijn tijd met Pops, zoals hij hem steevast noemde. Hij heeft me gevraagd de dingen die hij vertelde voor mezelf te houden, omdat hij bezig was aan een boek over deze periode. Ik respecteer dat, ook nu hij er niet meer is. Eén ding wil ik prijsgeven. In 1970 is er op het Newport Jazz Festival een Salute to Satchmo-avond gehouden, waar Armstrong zelf ook optrad. Je vindt hier een fragment van dat optreden, zoals het onlangs op DVD verscheen.
Armstrong was genoodzaakt daar voor te repeteren, omdat hij niet zijn eigen band bij zich had. (op Tyree Glenn na). Vond de organisatie dat te duur? Joe Muranyi: There was Pops, rehearsing "Hello Dolly". Ridiculous!! He needed his regular band I think!
.jpg)
Nadat we weer terug waren in Nederland is het mailcontact gebleven, eigenlijk bijna tot het einde. Ook hier is uiteraard Joe’s tijd bij Satchmo nog wel regelmatig aan bod gekomen. Joe werd ziek en hierdoor werd het contact wat beperkter. Hij verbleef regelmatig in het ziekenhuis. Toch bleef hij optimistisch over zijn herstel en bleef hij aardige anekdotes schrijven, waarvan ik er hier nog een laat volgen.
.jpg)
Op 9 januari 2011 schreef Joe me dat hij weer eens een gig had. Dit was een opsteker voor hem, omdat hij, zoals hij daaraan voorafgaand diverse keren schreef, nogal down was vanwege zijn gezondheidstoestand. Het betrof een optreden met het Lincoln Center Orchestra. Een jeugdconcert met de nadruk op Louis Armstrong. Ik schreef hem dat ik dat orkest (met Wynton Marsalis) ook wel eens gehoord had op een cd, waarbij ik toevoegde dat ik het wel “pretty good” vond klinken. En ook schreef ik hem dat Marsalis pas nog gespeeld had met dit orkest bij een “silent film” over Louis Armstrong.
I saw some of that silent film (on tv) Neither the costumes, or the situations had much to do with the real Louis. It was very poor! The music was as bad! It annoyed me tremendously. What a waste of money! Wynton can play the trumpet,but he can’t do traditional jazz. Amen. Ding, Ding. Eindigend met de kerkklokken geeft “the reverend” Joe hier een duidelijke mening. Oordeel zelf aan de hand van de trailer van de film.
Over de gig in Lincoln Center valt verder nog te vertellen dat deze vanwege ziekenhuisopname uiteindelijk toch niet is doorgegaan. Ik zal in ieder geval het bezoek aan Joe zeker in herinnering houden. Hij was, muzikaal en als mens letterlijk “a big man”.
Op 29 mei 2012 is in Manhattan NY, in St. Peter’s church, Lexington Avenue, een herdenking gehouden met als motto: Celebrating the life and times of Joe Muranyi met o.a. muziek van Vince Giordano en een afvaardiging van zijn Nighthawks en het trio van Chuck Folds.
Josephus, rest in peace!
Martin van der Waals (Oss)
keepswinging@live.nl
Twitter: keepitswinging Facebook group Keep (it) Swinging (inloggen)
Retrospect Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions 
Wish this post was in English...
ReplyDelete