Porgy en Bess - my favourite spot on earth (Roberta Gambarini)
Hans Koert
Je hebt van die plaatsten, waar je altijd weer naar toe trekt - die ene camping, waar het zo gezellig was, dat marktpleintje dat zo'n indruk maakte of dat terras waar de vissoep nog steeds onovertroffen gebleken is ....... Porgy en Bess en het Scheldejazz schijnen zo'n plek te zijn voor heel veel jazzmusici, zoals Roy Hargrove en Roberta Gambarini. Deze twee muzikale giganten in de jazzmuziek zijn de status van het clubcircuit allang ontgroeid en soleren alleen nog op grote hoogte op prestigieuze festivals. Zo waren beiden geboekt voor de eerste editie van het groots aangekondigde Jazzin' The Hague, dat wegens tegenvallende kaartverkoop afgelast werd, maar speelden wel op het veel bescheidener Scheldejazz12.
Op zondagmiddag 3 juni 2012 vond er een dubbelconcert plaats in Porgy en Bess: Het Roberta Gambarini Quartet en het Roy Hargrove Quintet ...... twee jazzmusici die beiden behoren tot het topsegment, de eredivisie van de jazz. Roberta Gambarini beet het spits af door in een verblindend witte outfit, zichzelf letterlijk in de kijker te plaatsen en bovendien won ze onvoorwaardelijk de sympathie van het publiek door te melden dat Porgy en Bess her favourite spot on earth was ..... Meteen daarna trapte ze af met een a capella gezongen intro, die, mocht er nog iemand in het publiek zijn die twijfelde aan haar vocale capaciteiten, de toehoorders meteen met beide benen op de rond zette - wat een stem, wat een klank, wat een zangeres.
In een lange set kwamen klassiekers als Nobody Else But Me; het schitterende No more Blues en de standard On The Sunny Side Of The Street voorbij: It's one of those songs I remembered to have heard years ago on an old, rather noisy, vinyl record of my father, entitled Sonny Side Up, with Dizzy Gillespie, Sonny Rollins, Sonny Stitt - een Verve album, opgenomen december 1957 .... I remember the solos by Dizzy Gillespie, Sonny Stitt and Sonny Rollins, and love to sing it for you ..... Op onnavolgbare wijze scatte ze de solo's van de Dizzy en beide Sonny's ... wie doet haar dan na? Het publiek genoot ....
Indruk maakte ze met haar uitvoering van het nummer Oblivion, een nummer geschreven in 1982 in Parijs door Astor Piazzolla en door Roberta gezongen in de Franse versie .... Uit het Duke Ellington songbook zong ze een mooie versie van Lush Life en het nummer Multicolored Blues, dat, zo meldde ze, een indrukwekkende solo van Johnny Hodges en zang van Ozzie Bailey bevatte in een uitvoering, die het Duke Ellington orkest op het Newportfestival op 3 juli 1958 speelde. Ze eindigde haar optreden met een fraai swingend Lover Come Back To Me ..... Opvallend is hoe Roberta Gambarini zich laat inspireren door het verleden - door de jazztraditie uit de jaren vijftig en zestig ..... Voor de liefhebber en kenners een feest om die traditie in al haar vezels te herkennen ..... Ze laat zich vaak omringen door veteranen, die hun sporen verdiend hebben: wijlen Hank Jones, Jimmy Woode ( ze bracht hem mee naar Porgy en Bess in November 2003 ), James Moody en nu weer, net als twee jaar geleden, oudgediende Kirk Lightsey.
Kirk Lightsey, geboren in Detroit februari 1937, begon als vijfjarige met pianolessen bij Johnson Flanagan, inderdaad de oudere broer van Tommy en speelde op de middelbare school en tijdens zijn dienstijd een tijdje klarinet. Als tiener al speelde hij piano in de Detroit jazzscene en hij is voor het eerst op plaat te horen bij trombonist George Bohanon, die met zijn groep meeliftte in de populariteit van de bossa nova hype begin jaren zestig. In 1965 kwam hij terecht bij Chet Baker, waar hij in augustus 1965 zo'n 30 nummers mee opnam, die alle door Prestige uitgebracht werden - echter zonder ooit één cent aan de muzikanten uit te betalen .... een onbetrouwbare manager en een aan gezondheidsproblemen leidende Chet maken deze Prestige platen niet Chet's beste.
En wat te denken van de wat teruggetrokken stille Reggie Johnson? Net in de zeventig, van oorsprong trombonist, maar sinds 1961 bassist. Hij verdiende zijn sporen in de progressieve jazz bij Archie Shepp, Burton Greene, Roland Kirk en Sun Ra en een seizoen bij Art Blakey. In de jaren zeventig en daarna was hij te horen bij Harold Land, Bobby Hutcherson, Horace Parlan, Johnny Coles en Frank Wess om er enkele te noemen. Sinds 1985 maakt hij opnamen met zijn eigen band - stille wateren hebben soms diepe gronden .... Het was haast ontroerend deze twee vergeten grootheden, die alles al een keer meegemaakt lijken te hebben, gebroerderlijk na afloop op het podium te zien zitten .... Jazzhistorie in optima forma! En Willie Jones III - deze slagwerker hoeft bijna geen nadere uitleg meer - met wie heeft hij nooit gespeeld!
Wat een verschil met Roy ...... deze Roberta Gambarini - zij staat fris en fruitig op het podium, enthousiast, extrovert, zoekt het contact met het publiek - geniet zichtbaar. Ze legt uit, ze vertelt en maakt grapjes ..... Roy lijkt elk contact met het publiek te mijden - zoals Miles Davis tijdens diens hoogtij dagen zijn publiek tartte door het publiek te negeren, niets aan te kondigen en met zijn rug naar het publiek te gaan staan soleren - dat laatste deed Roy nog net niet, zijn spel is nog steeds fenomenaal en technisch onovertroffen, maar toch ...... Het lijkt of Roy, door zijn optredens voor megazalen, het contact met het publiek verloren heeft - jammer, vooral als je mag optreden in zo'n intieme zaal vol mensen, die jou al zo lang volgen en die je tot je echte vrienden mag rekenen ..... Vooral voor hen die de optredens van Roy gekend hebben in de jaren negentig, valt op hoe hij zijn jeugdige enthousiasme kwijt lijkt te zijn; de immense druk om hoge prestaties te leveren, en zijn hoge aspiratieniveau, lijken hun tol te hebben geeist en zijn hem aan te zien ..... en dat los je niet op met een opvallende pet, zonnebril of tigerprint-sneakers met een staartje?
Voor Roy lijkt Porgy en Bess zo'n plek om altijd weer even naar terug te keren - hij heeft eens gezegd dat Porgy en Bess hem doet denken aan de kleine clubs, zoals die vroeger in Texas in elk zich respecterend stadje te vinden waren. De primeur voor de Schelderegio, eerlijk is eerlijk, is voor Jazzclub De Werf in Brugge, waar hij al in november 1991 aantrad, maar sinds 7 november 1993 is Roy Hargrove, toen 24 jaar oud, een haast jaarlijks terugkerend hoogtepunt in Porgy en Bess en de optredens zijn al lang niet meer op de vingers van twee handen te tellen. .....
In 1993 bracht hij tenorist Ron Blake mee, Marc Cary op piano, Rodney Whittaker op bas en Rodney Hutchinson op slagwerk - nu bijna twintig jaar later brengt hij Justin Robinson op altsax, Sullivan Fortner op piano, Ameen Saleem op bas en Quincy Phillips op slagwerk. 
Vier uitermate begenadigde solisten - alle vier Hargrove-waardig; elk op zijn manier een feestje bouwdend op het toneel: stil en ingetogen, zoals Sullivan Fortner, professioneel door Justin Robinson of uitbundig, zoals slagwerker Quincy Phillips, die opgewonden de zaal filmde voor aanvang van het optreden, met een windmolentje dat, zo vertelde hij me, spontaan had moeten gaan draaien door de wind veroorzaakt door de op- en neergaande high-hats, de bekkens en na afloop, als een soort ontlading, met een wolvenkop op het hoofd, alle aandacht naar zich toe wist te trekken. We zullen nog meer van deze begeleiders gaan horen .....
's Avonds verzorgden Roberta en Roy samen nog een optreden in een dampende Porgy en Bess - een waardige afsluiter van een geslaagd Scheldejazz 12 festival.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter: #keepitswinging Facebook: Keep (it) Swinging (inloggen)
Retrospect Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions 
No comments:
Post a Comment