Fud Candrix: Eén van de grootste Belgische saxofonisten uit de twintigste eeuw weer even terug in de schijnwerpers
Georg Lankester
Fud Candrix - saxofonist, geboren in Tongeren op 17 juli 1908.
Raakte in zijn jeugd snel geïnteresseerd in muziek door zijn oudere broer Jef. Hij studeerde in Luik viool aan het Conservatorium, maar hij switchte naar de tenorsaxofoon en ging zijn broer achterna, die al in Brussel speelde.
Fud Candrix (1908-1974) (Nederlands) - Fud Candrix - Belgian saxophonist and band leader (1908-1974) (English)
- Fud Candrix heette eigenlijk Marie Alexis Candrix, maar omdat zijn stijl leek op die van tenorist Fud Livingstone ( 1906-1957), die o.a. bij Ben Pollack en in de California Ramblers speelde, kreeg hij de bijnaam Fud.
Goede orkestjaren
We zijn in 1936 aangeland toen de saxofonist een groot dansorkest had opgericht en zowel in Brussel als in de badplaatsen aan de kust veelvuldig optrad. Hij verzorgde, samen met de pianist, arrangementen.
Bij al die ontwikkelingen is het goed de naam Felix Faecq te vermelden. Deze jazzpromotor was dermate enthousiast dat hij – zo zegt men – al een eigen jazz-magazine uitbracht voordat de ‘Hot Club de France’ leiders hun “Jazz Hot” lanceerden.
Die oordeelde positief en contracteerde Fud’s orkest voor een lange periode, maar verlangde echter vooral dansmuziek. Het siert de orkestleider dat hij zo min mogelijk concessies deed en toch een flinke dosis ‘swing’ bracht. Er werden in die tijd overigens ook opnamen voor een Belgische maatschappij uitgebracht. Hij gebruikte, vanwege de rechten daarvoor dan de naam “Het orkest van Tony Young”.
De eerste Duitse platen verschenen in 1937 op “Historia” en pas later op het label “Telefunken”. Enkele bekend geworden titels uit die tijd: “Washington Squabble”, "Rosita"(1940) en het nummer “Always”.
Luister naar Washington Squabble, opgenomen op 27 juni 1938 voor Telefunken.
Fud’s succes trok ook de aandacht van het Engelse publiek en dus verzorgde de BBC eind jaren ’30 eveneens radio-uitzendingen van het orkest.
Oorlogsperikelen
In een geleidelijk aan veranderende situatie werd Fud gevraagd orkestleider te worden voor een band die alleen voor de militairen optrad, want door de mobilisatie waren er natuurlijk veel meer Belgische soldaten. Daarnaast vormde Candrix in 1940 een ‘big band’ met daarin bekende musici als Yvon de Bie (p), Ben Pauwels (ten.sax) en Gus Deloof (t).
Maar in de volgende jaren deed zich iets merkwaardigs voor. Het populaire Candrix orkest, dat veel in eigen land optrad, werd nu ook in Duitsland als dansorkest gevraagd. Zo speelde hij in 1942 wekenlang in het enorme “Delphi-Palast” theater te Berlijn voor een uitbundig publiek. Echter terug in België werd de orkestleider nauwgezet gevolgd of hij geen jazz speelde en geen Engelse titels gebruikte.
.jpg)
Door contacten met Franse jazz-collega’s (en Stan Brenders) werd gitarist Django Reinhardt uitgenodigd voor concerten in Brussel. Net als bij Stan was de afspraak dat de gitarist het orkest zou leiden en zijn eigen arrangementen kon brengen. Maar er vond nog iets extra’s plaats: pianist Yvon de Bie, uit het Candrix orkest maakte, als begeleider voor het “Rythme” label een viertal opnamen met Django die zowel op viool als op gitaar soleerde. Met het gehele Candrix orkest nam Django nog vier titels op. Historische opnamen dus.
Overigens dient te worden vermeld dat de kleine maatschappij “Rythme” kort nadien ophield te bestaan en “Polydor” de opnamen overnam.
De komst van Reinhardt naar de Belgische hoofdstad leverde nog heel wat meer muzikale momenten op. De concertoptredens werden uitgebreid en er vonden nachtelijke jam-sessies plaats, waaraan ook andere Fransen deelnamen zoals saxofonist Alix Combelle, trombonist Aimé Barelli en drummer André Jourdan.
Helaas verslechterde de situatie in de laatste oorlogsperiode. Er werd weinig meer gemusiceerd; na de bevrijding viel het Candrix orkest uiteen en richtte Fud een combo op.
Luister, ondanks de matige geluidskwaliteit, naar het nummer South Paw Special en Piano Boogie, beiden opgenomen voor Decca in 1946.
Nog later, het was inmiddels al 1953, reisde de saxofonist met en trio naar Belgisch Congo en verbleef er ongeveer een jaar. Daarna veranderde zijn stijl en brengt hij goede entertainment.
Verminderde bekendheid
In de jaren ’60 deed hij met een klein jazzcombo mee bij een jaarlijks jazzgebeuren dat in 1966 voor het laatst plaatsvond. Hij kon toen echter niet meer wedijveren met jonge jazzmusici als vibrafonist Sadi Lallemand en anderen. Toch werden in ’69 en ’71 in Brussel nog enkele titels van Fud vastgelegd. Dat was zo ongeveer zijn laatste optreden.
- Toen Fud in 1973 met zijn All Star Band optrad tijdens het Jazz Middelheim in 1973 verbaasde hij zich over een groep, die free-jazz speelden, die na hem het podium betraden ... Ik begrijp hier niets van, tekende Jack de Graef uit zijn mond op: Die mannen koken ieder hun eigen pot! Jazz is volgens mij iets dat uit het hart komt, een soort harttrilling, die van muzikant overgaat op het publiek ( bron: De Swing periode (1935-1947) Jazz in België - Jack De Graef)
1927 – op “Retrieval” FG-401 opnamen met “Chas Remue – 1935 op “Brunswick “Silky”, op EMI (Belg) C.062-23549 opnamen van ’38-’43. Op “Telefunken” opnamen van ’40-’41. Op “Polydor” opnamen met Django Reinhardt uit ’42 en op “Swingfan”swingopnamen uit ’43.
Georg Lankester
keepswinging@live.nl
Eerder publiceerde Georg Lankester in deze zelfde serie over Belgische Jazz een artikel over Stan Brenders
Volg de Keep (it) Swinging blog via Facebook of vraag haar gratis nieuwsbrief aan.
RetrospectKeep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
No comments:
Post a Comment