A weblog in English and Dutch about jazz and related music, record collecting and other music projects originally created by Hans Koert.|Een webblog in het Engels en het Nederlands over jazz, jazz-verwante muziek, platen verzamelen en verrassende projecten, oorspronkelijk opgezet door Hans Koert.
Popular postwar DUTCH Jazz sextet reissued from early in the evening until the wee small hours of the morning, night after night, it threw a party (source: liner notes De 28 Beste van de Millers (1982))
The Dutch Doctor Jazz Magazine, recently released its nineth album dedicated to the Dutch jazz bandThe Millers, directed by Ab De Molenaar: The Millers 1945-1961 onder leiding van Ab de Molenaar: Gone .... ( DJ 009)
The Millers onder leiding van Ab de Molenaar (1945-1961) - Gone...(DJ 009)(cover design: Egbert Luijs) The Millers or Miller Sextet was founded by De Molenaar brothers ( Miller is the English word for the Dutch word Molenaar), Ab and Jochem, late 1930s as The Two Millers and during the Second World War period they performed as The Miller Quartet. That first quartet featured Ab De Molenaar on guitar, Jochem De Molenaar on bass, Joop Maten piano and Sanny Day as the vocalist.
Sanny Day, her name sounds like a pseudonym, but it isn't: she was born July 1921 as Sanny Elizabeth Day, labels the Millers, as a ritmesectie die muziek maakte, (= a rhythm section that makes music) - something rather unusual in those days. She had made her debut in the Amsterdam Sheherazade club with Manke Nelis, Maria Zamora and Jan Blok - the first two would become vaudeville artists and the latter a sought after accompanist on his guitar. At a concert by Freddy Johnson, who worked for some months in the Negro Palace in Amsterdam 1939, she was invited to sing: Please Be Kind ... Sanny Day, who had married Ab De Molenaar, can be heard on nine tracks. After her divorce from Ab she left the Millers mid 1950s, to make room for Suzie Møller, a vocalist Ab had met in Garmish-Partenkirchen - she can be heard on three tracks ..... Jochem De Molenaar, Ab's two years older brother, left the band in 1942 after a hell of a row, Sanny told Cor Gout.(source: Muziek in zwart-wit - Cor Gout)
The Millers ca. 1960 ( f.l.t.r.: Frans Van Bergen - Paul Ruys - Arend Nijenhuis - Suzy Møller - Ab De Molenaar - Coen Van Nassau)( photo courtesy: Wouter van Gool) ( source: Rhythme nº 42 July 1961) During the German occupation of The Netherlands the quartet was extended with musicians like Coen Van Nassou, who played the vibraphone and Willy Van Der Mandele ( aka Jan Doedel) on violin. This Miller Sextet was very succesfull in The Hague and Scheveningen, the beach resort near the Dutch coast. They were invited to play in dance clubs, where they played their popular dutchified swinging music, Junglemuziek, as an inspector from the DutchNazi Kultuurkamer labeled the music at a concert in the Gebouw van Kunsten en Wetenschappen. Late 1943 the band visited the Van Der Wouw studio where they debuted on a series of glass based acetates, which were released on four Sonante Records, exclusively distributed by The Bijenkorf, the well known Dutch department stores. Two songs from that series became hits: Zomernachtfeest and Als sterren fonk'ren.
Millers-mood altijd goed! ( sitting: Ab De Molenaar and Suzy Møller. standing f.l.t.r.: Eddie Doorenbos - Herman Schoonderwalt, Cees See, Rob Madna and Coen Van Nassau)( source; Rhythme nº 103 April 1958) The album Gone ..!., compiled by Skip Voogd, grand old man of Dutch jazz journalistics for ages, responsable for the liner notes and Ben Kragting jr., chief editor of Doctor Jazz Magazine, open this compilation with two tracks recorded on glass based acetates at the GTB ( = G.T. Bakker) studios, March 1945: Wenn Der Weisse Flieder Wieder Blüht and Angelina. This reissue of Miller originals, contains reissues of 1946 Decca, Telefunken ( 1953) or Columbia ( 1958-1959) records, but also numerous unreleased recordings, like air checks for the US troups in Charleroi (Belgium) (1945) and a concert for the Nederlandse Strijdkrachten (1948), the Dutch soldiers.
The Miller-sextet listening to its recording of the Millers Mixture (11th of September 1957): f.l.t.r.: Ab De Molenaar - Suzie Møller - Herman Schoonderwalt - Cees See and Eddie Doorenbos( source: Rhythme nº 97 - October 1957) The Miller Sextet was, with the Ramblers, theDutch Swing College Band (still alive an kicking all around the world) and thePia Beck Trio ( Pia was a member of The Millers too, during the second half of the 1940s) one of the most popular bands of The Netherlands. The music they played was a mix of swing á la the Hot Club de France, Light Music up to the more modern mainstream jazz styles of the 1950s and 1960s. I remembered that I was fascinated by its sound, its swing, the voice of Sanny Day, the vibraphone of Coen Van Nassau, but, above all, that music was ...... fun, real fun in the hands of The Millers. Jazz as hard to understand music was not the Millers way. I still associate tunes like Take A Letter Miss Smith and I Told Ya I Love Ya to this band and this period. They had some hits during the 1940s, like Liefde in Rhythme (1947), Chickery Chick (1946) and the forementioned 's Avonds bij het licht der sterren ( 1944)
Ab De Molenaar, Eddie Doorenbos and Suzie Møller (11th of September 1957) ( source: Rhythme nº 97 - October 1957) The album Gone contains 24 tracks by the Miller Sextet and a bonus track of a meeting by the vocal group The Mellow Mills, which featured Sanny Day, Pia Beck, Eddy Doorenbos and Paul Schwippert with the Seymour Östervalls Orkester in Stockholm (Sweden), March 1948.
Het Millers Sextet: f.l.t.r.: Ab De Molenaar - Tonny Nüsser - Paul Schwippert - Rob Madna - Herman Schoonderwalt and Coen Van Nassau at a concert in De Wiek - Rotterdam ( ca. 1958)(photo courtesy: Cor Aaftink) (source: Rhythme nº 112 - January 1959)
Skip Voogd offers very informative liner notes ( in Dutch only) which tells the story of The Millers, with a lot of information about the bands strength and its successes. He looks in the liner notes for a psychological explanation for the fact why so many people raised in the 1940s and 1950s stil love this music, this Miller sound. Volgens psychologen gaat het muziekvenster bij mensen open rond hun veertiende jaar en sluit het om en nabij het bereiken van de vijfentwintigste verjaardag (= Psychologists believe, that the musical window of each person opens at our fourteenth birthday and closes at our 25th birthday), Skip says. Daarna ontwikkelt de muzikale smaak zich niet of nauwelijks meer en blijft muziek voor iemand de muziek die in zijn of haar jeugd populair was. ( = After that period your musical taste won't change any more and the music, popular in your youth, will stay the music you like most.) A Dutch reissue LP album, entitled De 28 beste van de Millers, confirms this theory in its liner notes: De teeners (sic) van toen, zijn de vijftigers van nu (= 1982), de mensen die hun muziek steeds moeizamer kunnen bemachtigen. (= The teenagers from the 1940s are in their fifties now (1982) and this music is nowadays hard to find in record shops.) Weet u nog waar de Millers jarenlang te zien en te horen waren? (= Do you still remember the places where the Millers played?)'s Zomers in de Kakatoe op het Gevers-Denootplein in Scheveningen en 's winters in De Wiek in Rotterdam. (= During the summer season they played in the Kakatoe-club at the Gevers-Denootplein in Scheveningen ( the beach resort of The Hague) and in winter at De Wiek in Rotterdam.) Van vroeg in de avond tot in de kleine uurtjes was het daar avond in, avond uit lettelijk feest. ( = From early in the evening until the wee hours of the morning, night after night, it threw a party .... ). Helaas die heerlijke tijden zijn voorbij, maar wat blijft zijn de herinneringen en de onvergetelijke sfeervolle muziek (= It's all gone now, but the memory lingers on ........:Gone .... The Millers (1945-1961) onder leiding van Ab de Molenaar( DJ 09)
Audio engineer Harry Coster, one of the compilers of this disc, is responsable for the transfers of this rare material. He did a good job, as the sound is excellent.
This great album can be ordered at the website of the Doctor Jazz Magazine, but also in the record shops of FAME, (Amsterdam) and the Bijenkorf in Rotterdam and Amsterdam Hans Koert keepswinging@live.nl Twitter: #keepitswinging Facebook grouep Keep (it) Swinging ( register)
The Dutch Millers band, or The Miller Sextet, belonged, together with the Ramblers and the Dutch Swing College Band to the most popular traditional jazz and swing bands of the post war period. Its music had swing and its sound was easy recognizable and accessible. Do you remember its concerts? the liner notes of a 1982 Dutch LP-album reads: During the summer season they played in the Kakatoe-club at the Gevers-Denootplein in Scheveningen ( the beach resort of The Hague) and in winter at De Wiek in Rotterdam. From early in the evening until the wee hours of the morning, night after night, it threw a party .... - "Gone ..!",It's all gone now, but the memory lingers on........ Doctor Jazz Magazine revives these sweet memories with: The Millers onder leiding van Ab de Molenaar (1945-1961) - Gone ...! RetrospectKeep Swinging (old)Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blogKeep Swinging Contributions
DOCTOR JAZZ laat de tijd van het MILLER SEXTET herleven met GONE ....
Van vroeg in de avond tot in de kleine uurtjes was het avond in, avond uit letterlijk feest (bron: hoestekst De 28 Beste van de Millers (1982)) Hans Koert
Het kwartaalblad Doctor Jazz Magazine, dat zich richt op de periode van de klassieke Jazz, heeft onlangs haar 9de geluidsdrager uitgebracht gewijd aan de groep The Millers, dat onderleiding stond van Ab de Molenaar: The Millers 1945-1961: Gone ....( DJ 009)
The Millers onder leiding van Ab de Molenaar (1945-1961) - Gone...(DJ 009)(hoesontwerp: Egbert Luijs)
De geschiedenis van de Millers of ook wel het Miller Sextet genoemd, gaat terug tot eind jaren dertig, toen de broers Ab en Jochem de Molenaar ( Miller is de letterlijke vertaling van Molenaar) eind jaren dertig het duo The Two Millers oprichtten, dat in de oorlogsjaren uitgebreid werd tot het Miller Quartet. Dat eerste kwartet bestond uit Ab de Molenaar op gitaar, Jochem de Molenaar op bas, Joop Maten aan de piano en Sanny Day als zangeres.
Sanny Day ( de naam doet een pseudoniem vermoeden, maar dat is onjuist - Sanny werd in juli 1921 als Sanny Elisabeth Day geboren), noemde De Millers, zoals iedereen het kwartet noemde, in feite een ritmesectie die muziek maakte, iets dat in die dagen niet zo gebruikelijk was. Ze had haar zangdebuut gemaakt tijdens dansavondjes in Sheherazade met Manke Nelis, Maria Zamora en Jan Blok en tijdens een optreden van Freddy Johnson, die in de jaren dertig in het Negro Palace in Amsterdam optrad, mocht ze een keer als schuchter tienermeisje een keer zingen: Please Be kind... Sanny Day, die later trouwde met Ab de Molenaar is op een negental nummers te horen. Na haar scheiding van Ab zong ze nog tot ca. 1954 bij de Millers om plaats te maken voor Suzy Møller, die op een drietal nummers te horen is als zangeres. Jochem de Molenaar, de twee jaar oudere broer van Ab, had overigens in 1942 al de groep met ruzie verlaten ..... Hij kreeg ruzie met zijn broer, pakte zijn bas op en liep met een boze kop de zaak uit, vertelde Sanny Day later aan Cor Gout. (bron: Muziek in zwart-wit - Cor Gout)
The Millers ca. 1960 ( v.l.n.r.: Frans van Bergen - Paul Ruys - Arend Nijenhuis - Suzy Møller - Ab de Molenaar - Coen van Nassau)( foto: Wouter van Gool) ( bron: Rhythme nº 42 juli 1961)
Tijdens de oorlogsjaren had de groep, inmiddels uitgebreid tot een sextet ( met o.a. Coen van Nassou op vibrafoon en Willy van der Mandele ( als Jan Doedel) op viool) veel succes in Den Haag en omstreken, waar ze, betrekkelijk lang, hun Amerikaanse nummers, Junglemuziek, zoals een controleur van de Kultuurkamer tijdens een concert in het Gebouw van Kunsten en Wetenschappen hun swingende klanken bestempelde, zij het vernederlandst, konden brengen. Eind 1943 werd hun muziek vastgelegd op glasplaat bij Van Der Wouw, die op vier Sonante platen exclusief bij de Bijenkorf uitgebracht werden en hits werden in deze donkere oorlogsdagen ( zoals Zomernachtfeest en Als sterren fonk'ren).
Millers-mood altijd goed! ( midden: Ab de Molenaar en Suzy Møller. Daarachter v.l.n.r.: Eddie Doorenbos - Herman Schoonderwalt, Cees See, Rob Madna en Coen van Nassau)( bron; Rhythme nº 103 april 1958)
Het Miller album dat hier voor me ligt, Gone..., samengesteld door Skip Voogd, nestor van de Nederlandse jazz journalistiek, verantwoordelijk voor het zeer informatieve boekje en Ben Kragting jr., hoofdredacteur van Doctor Jazz Magazine, laten hun overzicht beginnen met het nummer Wenn Der Weisse Flieder Wieder Blüht en Angelina, twee nummers eveneens op glasplaat vastgelegd door GTB (= studio G.T. Bakker ), dit keer uit de laatste maanden van de Duitse bezetting (maart 1945). Deze Doctor Jazz Magazine's uitgave Gone ... bevat opnamen van 78-toerenplaten, origineel uitgebracht op labels als Decca (1946), Telefunken ( 1953) en Columbia (1958-1959), maar bevat ook heel wat eerder onuitgebrachte opnamen, zoals een optreden voor de Amerikaanse troepen in Charleroi (1945) en een radio-opname van een optreden voor de Nederlandse Strijdkrachten (1948)
Het Miller-sextet na de opnamen van Millers Mixture (11 september 1957) met v.l.n.r.: Ab de Molenaar - Suzie Møller - Herman Schoonderwalt - Cees See en Eddie Doorenbos( bron: Rhythme nº 97 - okt. 1957)
Het Miller Sextet was, samen met de Ramblers, de Dutch Swing College (nog steeds actief) en het Pia Beck Trio ( Pia speelde eind jaren veertig eveneens bij de Millers), één van de populaire bands uit de Lage Landen. De muziek lag gemakkelijk in het oor en was daardoor heel toegankelijk voor een grote groep liefhebbers. De stijl kan het best omschreven worden als een mix van swing á la de Hot Club de France, lichte muziek tot mainstream swing zoals dat populair was in het pre-coltrane tijdperk ..... Zelf herinner ik me vooral hun kenmerkend geluid, gevoed door de vibrafoon van Coen van Nassau, hun swing en hun humoristische teksten, die het vooral leuk maakte om naar hun muziek te luisteren - Jazz die eens niet moeilijk was .... Nummers die bij me zijn blijven hangen zijn Take A Letter Miss Smith en I Told Ya I Love Ya. Hits hadden ze vooral in de jaren veertig met nummers als Liefde in Rhythme (1947), Chickery Chick (1946) en het al eerder genoemde 's Avonds bij het licht der sterren ( 1944).
Ab de Molenaar, Eddie Doorenbos en, op de rug gezien, Suzie Møller na de opnamen van Millers Mixture (11 september 1957) ( bron: Rhythme nº 97 - okt. 1957)
De cd Gone ... bevat 24 nummers. gespeeld door het Miller Sextet en een bonustrack, waarin het zanggroepje, bestaande uit Sanny Day, Pia Beck, Eddy Doorenbos en Paul Schwippert als The Mellow Mills optreden met het Seymour Östervalls Orkester in Stockholm, maart 1948.
Het Millers-sextet met v.l.n.r.: Ab de Molenaar - Tonny Nüsser - Paul Schwippert - Rob Madna - Herman Schoonderwalt en Coen van Nassau tijdens een optreden in De Wieck - Rotterdam ( ca. 1958)(foto: Cor Aaftink) (bron: Rhythme nº 112 - januari 1959)
Skip Voogd heeft gezorgd voor een zeer informatief verhaal waarin het verhaal van de Millers verteld wordt, inclusief de vele bezettingen. Hij begint zijn uiteenzetting met de vaststelling dat psychologen van mening zijn dat ..... het muziekvenster bij mensen open (gaat) rond hun veertiende jaar en sluit om en nabij het bereiken van de vijfentwintigste verjaardag. Daarna, gaat Skip verder, ontwikkelt de muzikale smaak zich niet of nauwelijks meer en blijft muziek voor iemand de muziek die in zijn of haar jeugd populair was. Er zullen dus nog heel wat mensen rondlopen die, net als ik, goede herinneringen aan die Miller klanken hebben ......... of, zoals de hoestekst van De 28 beste van de Millers ( een CBS lp, uitgebracht in 1982) deze groep liefhebbers omschrijft als het Middle of the Road publiek. De teeners (sic) van toen, zijn de vijftigers van nu (= 1982), de mensen die hun muziek steeds moeizamer kunnen bemachtigen. Weet u nog waar de Millers jarenlang te zien en te horen waren? 's Zomers in de Kakatoe op het Gevers-Deynootplein in Scheveningen en 's winters in De Wiek in Rotterdam. Van vroeg in de avond tot in de kleine uurtjes was het daar avond in, avond uit letterlijk feest. Helaas die heerlijke tijden zijn voorbij, maar wat blijft zijn de herinneringen en de onvergetelijke sfeervolle muziek ........ Het zou een mooie hoestekst geweest kunnen zijn voor:Gone ... The Millers onder leiding van Ab de Molenaar (1945-1961) ( DJ 09)
Geluidsrestaurateur Harry Coster, mede samensteller van de plaat, is verantwoordelijk voor het digitaliseren van de opnamen - geen gemakkelijk werk, gezien de leeftijd van de opnamen.
Deze mooie uitgave is te koop op de website van het Doctor Jazz Magazine, of via FAME, Amsterdam en de Bijenkorf in Rotterdam en Amsterdam
De Millers behoorden samen met The Ramblers en de Dutch Swing College Band tot de meest populaire Nederlandse orkesten uit de eerste decennia na de Tweede Wereldoorlog. Hun muziek swingde, hun sound was herkenbaar, de muziek niet moeilijk en gemakkelijk toegankelijk. Weet u nog waar de Millers jarenlang te zien en te horen waren? vond ik op een LP uitgave begin jaren tachtig. 's Zomers in de Kakatoe op het Gevers-Deynootplein in Scheveningen en 's winters in De Wiek in Rotterdam. Van vroeg in de avond tot in de kleine uurtjes was het daar avond in, avond uit letterlijk feest. Helaas die heerlijke tijden zijn voorbij - "Gone ...", maar wat blijft zijn de herinneringen en de onvergetelijke sfeervolle muziek ........ Doctor Jazz Magazine doet die tijden herleven met de uitgave Gone .... van The Millers onder leiding van Ab de Molenaar (1945-1961) - Gone .... RetrospectKeep Swinging (old)Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blogKeep Swinging Contributions
Verysnappy, fresh and hot, a high energy vibe that pushes and grooves......... His layers sounds with hard driving tight playing, while exhibiting a characteristic and sense of humor. Hans Koert
The Norwegian trombonist and band leader Jens Wendelboe, now living in the States for the last decade, released his latest album, entitled Fresh Heat. Jens Wendelboe, originally born in Denmark, studied at the Østlandske Music Conservatory in Oslo where he graduated in 1979 in classical trombone. During this period he could be heard on a recording with vibist Per NyhaugsStudioband - in 1983 he recorded his first big band album with his Jens Wendelboe Big Band, entitled ... Lone Attic. During the 1980s he left from Oslo to New York City to study at the Manhattan School of Music where he recorded with his New York Big Band. ......
The cover: The Jens Wendelboe Big Band - Fresh Heat (Rosa CD 7)( Package design Dave Gellis. Photo courtesy: Harold Smick)
In Norway he became a sought after trombonist and recorded with the Norwegian Radio Big Band directed by Bill Holman and witrh his own Big Crazy Energy Band. Ten years ago he moved to New York City where he became a composer for film soundtracks and since 2006 he's a member of the legendary Blood Sweat & Tears.
This album, Fresh Heat, is the follow up of his previous album Inspiration, which was released in 2010. Fresh Heat contains arrangements of compositions by Clifford Brown, like Joy Spring, which opens the album. But few people won't remember the great 1954 version of this tune by the Clifford Brown-Max Roach Quintet recordings for Mercury, but Jens opens with a vocal scat by Deb Lyons in an arrangement that sounds like a Swingle Sisters or Manhattan Transfer recording, before Vinnie Cutro starta a great trumpet solo.
CD:(package design: Dave Gellis)
Deb Lyons has won her spurs in cover bands, musicals, as one of the Mama's in the well known Rock band The Mamas & The Papas ( mid 1990s) and the last decades she could be heard in revue productions, like They Wrote That? about the music of Cynthia Weil & Barry Mann. She can also be heard on this Fresh Heat album in My Funny Valentine. The tune Black Narcissus was originally a Joe Henderson composition, which he recorded late 1960s for a Milestone album. Most of the other tracks are all Jens Wendelboe compositions, with a spirit I love to hear in big bands ..... a sound, he labels as: very snappy, fresh and hot, a high-energy vibe that pushes and grooves..........
Jens Wendelboe, here without a burning slide( photo courtesy: Harold Smick)
I really liked What a Trip, due to its groovy theme, but also the final track Suite to Bjorn, a tribute to Bjorn Kruse, who was Jens teacher in Norway.What a tune! It was selected as award of the Composition of the Year by the NOPA ( The Norwegian Popular Composers Union). Love to share this tune with you, as played by the Jens Wendelboe Big Band in May 2008 at the Cutting Room, New York City.
There's one minor point, in my opinion, to mention about this album. I dislike the front cover - Jens playing a burning slide trombone - I don't know if the average admirer of Jens Wendelboe "burning" Big Band sounds agrees with me, but I'm sure some of you do love to nominated it for a ranking at the list of the 100 most ugly record covers ever ......
Jens Wendelboe live in Stuttgart (2011)( photo courtesy: Larry Dorr)
But, despite that, for me, it was a first introduction to the energetic sound of this great Norwegian - American band leader and composer Jens Wendelboeand it's very morish!
The Norwegian born US trombone player Jens Wendelboe belongs, as All About Jazz label him, to the head of the class among contemporary big-band composers and arrangers. For me, Jens was new and when I played myself the first tune I ever heard from him, the Clifford Brown composition Joy Spring, he hit me right in my heart. What a great swinging steaming, hot, brassy ensemble ........... Give him your ears. He's really great. RetrospectKeep Swinging (old)Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blogKeep Swinging Contributions
ÉÉN VAN LOUIS ARMSTRONG's LAATSTE ALL STARS OVERLEDEN Mijn bezoek aan Mr. Joe MaRainey, zoals Louis Joe Muranyi placht aan te kondigen Martin van der Waals
Op 20 april 2012 overleed Joe Muranyi, geboren als Joseph Paul Muranyi in Martins Ferry, Ohio, 14 januari 1928. Hij was een Amerikaanse jazz-klarinettist van Hongaarse komaf, actief in de dixieland en mainstream jazz. Tevens speelde hij de saxofoon en was hij af en toe zanger. Een paar jaar voor zijn dood bezocht ik hem in zijn appartement in New York. Graag wil ik verslag doen van deze bijzondere ontmoeting.
Louis Armstrong All Stars (1968) (v.l.n.r.) Tyree Glenn, Louis Armstrong, Joe Muranyi en Danny Barcelona(foto: Peter Vacher Collection)
Hij was een van de langst levende leden van de Louis Armstrong All Stars. Zijn eerste opnamen maakte hij met de Stuyvesant Stompers, the Washboard Stompers en de Century Stompers, drie namen voor één en dezelfde dixielandband, rond Dick Wellstood in april 1947.
Louis Armstrong en Joe Muranyi (ca. 1970)
Nadat hij in zijn diensttijd in de band van de Amerikaanse luchtmacht had gespeeld, ging Muranyi begin jaren vijftig naar New York City. Hier studeerde hij aan de Manhattan School of Music en de Columbia University. In de jaren erna was hij vooral vaak als freelancer actief. Hij speelde van 1952 tot 1954 met de Red Onion Jazz Band. In dat decennium werkte hij ook met Max Kaminsky, Yank Lawson, Jimmy McPartland, Danny Barker (1958) en Wingy Manone. Gelijktijdig werkte hij als platenproducent en als auteur van hoesteksten bij Atlantic Records, Bethlehem Records en RCA Records.
Roy Eldridge en Joe Muranyi (bron: Magyar Jazzmuzsikusok Külföldön)
In 1967 trad hij toe tot de All-Stars van Louis Armstrong, waarmee hij een zeer goede band had. Na Armstrongs dood speelde hij met Roy Eldridge en in 1975 werd hij lid van de World's Greatest Jazz Band. In 1983 begon hij een kwartet met onder meer Dick Sudhalter en Marty Grosz. Later speelde hij in het Louisiana Repertory Jazz Ensemble en trad hij op als gastsolist. Hij speelde mee op veel plaatopnames (bijvoorbeeld van Lionel Hampton, Leon Redbone, Dick Sudhalter, Barbara Lea en Connie Jones).
Joe Maranyi en de Bohèm Ragtime Jazz Band (1993)(bron: bohemragtime.com) Louis Armstrong, in wiens All-Stars Joe vanaf 1967 als klarinettist werkte, kondigde hem altijd aan als “Joe MaRainey”. In 2009 kwam ik in contact met Joe, eerst via email, en later ook nog schriftelijk. In september 2010 ging ik, met zoon en schoondochter, naar New York en op 11 september (9-11, of all dates!) zochten we Joe in zijn appartement in East 9th street op. Ik voel me, ook als liefhebber van de muziek van Armstrong, nog altijd vereerd deze man ontmoet te hebben. Voor wie wil horen hoe Joe op het eind van zijn leven nog genoot van zijn publiek en zijn muziek, vindt hier een kort fragment van een optreden tijdens het Provincetown Jazz Festival (2008) met Joe Muranyi (klarinet en zang), Steve Ahern (trompet), John Harrison III (piano), Chris Rathbun (bas) en Bart Weisman (slagwerk) in het nummer Do You Know What It Means To Miss New Orleans.
Het was een prettig verblijf daar. Joe vertelde over zijn tijd met Pops, zoals hij hem steevast noemde. Hij heeft me gevraagd de dingen die hij vertelde voor mezelf te houden, omdat hij bezig was aan een boek over deze periode. Ik respecteer dat, ook nu hij er niet meer is. Eén ding wil ik prijsgeven. In 1970 is er op het Newport Jazz Festival een Salute to Satchmo-avond gehouden, waar Armstrong zelf ook optrad. Je vindt hier een fragment van dat optreden, zoals het onlangs op DVD verscheen.
Armstrong was genoodzaakt daar voor te repeteren, omdat hij niet zijn eigen band bij zich had. (op Tyree Glenn na). Vond de organisatie dat te duur? Joe Muranyi: There was Pops, rehearsing "Hello Dolly". Ridiculous!! He needed his regular band I think!
Joe's apartement: East 9th Street(september 2010)(foto: Martin van der Waals)
Nadat we weer terug waren in Nederland is het mailcontact gebleven, eigenlijk bijna tot het einde. Ook hier is uiteraard Joe’s tijd bij Satchmo nog wel regelmatig aan bod gekomen. Joe werd ziek en hierdoor werd het contact wat beperkter. Hij verbleef regelmatig in het ziekenhuis. Toch bleef hij optimistisch over zijn herstel en bleef hij aardige anekdotes schrijven, waarvan ik er hier nog een laat volgen.
Martin van der Waals en Joe Muranyi (september 2010) (foto: Rolf van der Waals)
Op 9 januari 2011 schreef Joe me dat hij weer eens een gig had. Dit was een opsteker voor hem, omdat hij, zoals hij daaraan voorafgaand diverse keren schreef, nogal down was vanwege zijn gezondheidstoestand. Het betrof een optreden met het Lincoln Center Orchestra. Een jeugdconcert met de nadruk op Louis Armstrong. Ik schreef hem dat ik dat orkest (met Wynton Marsalis) ook wel eens gehoord had op een cd, waarbij ik toevoegde dat ik het wel “pretty good” vond klinken. En ook schreef ik hem dat Marsalis pas nog gespeeld had met dit orkest bij een “silent film” over Louis Armstrong.
Joe Muranyi’s reactie: The concert I’m part of isn’t led by Marsalis. I won’t do much (two songs) The band leader is a black trumpeter I never heard of . They told me that he’d been a member of the Lincoln Center Orchestra. So, it’s all politics. I don’t know what this trumpeter has to do with Armstrong. It’s a concert for young people dealing with Louis. And not very important I’d guess. I got your “pretty good” quote from a Pops record (en Armstrong-liefhebbers zullen weten wat hier bedoeld wordt). Wynton is a modern/bebopish player and his music has little to do with Armstrong’s. But Louis is very popular these days. People attend concerts if Pops’ name is used. (Wynton capitalizes on this. )
I saw some of that silent film (on tv) Neither the costumes, or the situations had much to do with the real Louis. It was very poor! The music was as bad! It annoyed me tremendously. What a waste of money! Wynton can play the trumpet,but he can’t do traditional jazz. Amen. Ding, Ding.Eindigend met de kerkklokken geeft “the reverend” Joe hier een duidelijke mening. Oordeel zelf aan de hand van de trailer van de film.
Louis Armstrong and Joe Muranyi - promotiefoto, getekend voor Martin( Martin van der Waals verzameling)
Over de gig in Lincoln Center valt verder nog te vertellen dat deze vanwege ziekenhuisopname uiteindelijk toch niet is doorgegaan. Ik zal in ieder geval het bezoek aan Joe zeker in herinnering houden. Hij was, muzikaal en als mens letterlijk “a big man”.
Op 29 mei 2012 is in Manhattan NY, in St. Peter’s church, Lexington Avenue, een herdenking gehouden met als motto: Celebrating the life and times of Joe Muranyi met o.a. muziek van Vince Giordano en een afvaardiging van zijn Nighthawks en het trio van Chuck Folds.
Joe Muranyi, mr. Joe NaRainey, zoals Louis Armstrong hem graag noemde, was één van de laatste overlevenden uit de All Star Bands van Louis Armstrong. Hij speelde bij Satchmo tussen 1967 tot aan diens dood - daarna was hij te horen met Roy Eldridge en speelde hij in de World's Greatest Jazz Band. Martin van der Waals zocht hem een paar jaar voor zijn overlijden op en vertelt over deze bijzondere ontmoeting.
DEVIN GRAY'S CAREER-PRIMING DEBUT ALBUM RELEASED I started playing the drums as a boy just to fill the air with some noise. ( Quote: Devin Gray) Hans Koert
Drummer-composer Devin Gray and his quartet recently released his debut album, entitled Dirigo Rataplan. A rather strange title, but Devin explains: It comes from "Dirigo" meaning to direct or lead in Latin, and "Rataplan", which is French for the beating of hooves, or of drums - so it denotes leading from the beat.
Devin Gray( photo courtesy Liz Kosack)
Devin Gray raised in Yarmouth, Maine, a small city north of Portland and Dirigo is the state motto. Maine, which is the most north eastern state at the US east coast, a rural state with a lot of forests, which inspired Devin as a kid ....... It's as quiet as can be up there. I started playing the drums as a boy just to fill the air with some noise. The sound of nature inspired him to play ..... as organic and meaningful and beautiful as you can make them .... That ideal is always inside me when I make music.
Parts of the album( Design: karlssonwilker.inc)
Devin Gray invited three versatile musicians, Master Musicians as he labels them, who inspired him and all three are active in jazz for decades, to join his group for this debut album:
Saxophone player Ellery Eskelin, who's active in jazz music since the 1980s when he debuted with the Towson State College Jazz Ensemble (1980) and could be heard in the George Gruntz Concert Jazz Band and Joey Baron's Baron Down group (1990s) and with our own Dutch percussionist Han Bennink (Dissonant Character)(1998)
Trumpeter Dave Ballou, who recorded with Kenny Werner, Tom Varner, Mark Murphy, Maria Schneider, David Liebman, Harold Danko, Andrew Hill and John Hollenbeck to list some
Bass player Michael Formanek, who started his career during the 1970s with giants like Art Pepper, Chet Baker, Fred Hersch, Dave Liebman, Mark Murphy and was part of both Toshiko Akiyoshi's and Bob Mintzer's Big Band.
Devin Gray( photo courtesy Liz Kosack)
This debut album Dirigo Rataplan contains eight original Devin Gray compositions. Listen to the Don Cherry-like opener Quadraphonically
I like the tune Down Time which has a great theme played by Ellery Eskelin on tenor saxophone and Dave Ballou on trumpet. Down Time happens - Gold is rare and fruit takes time to grow - Use it wisely. In Prospect Park in the DarkDevin honours the US composer Charles Ives ( 1874-1954) and Thickets was made to remember his mentor on drums Gerald Cleaver .... He learned from Cleaver how to lead a band, being a drummer man: Leading from the drums is very different than doing it from another instrument, a piano or a horn, Devin explains:You're not playing notes, per se, so you have to lead on another level, with energy and imagination ...... I won't be a drummer-drummer but a musician-drummer. The music you're making for people is always the point.
The CD Dirigo Rataplan( Design: karlssonwilker.inc)
This album tracks attention, not only by its music, but also by its size .... it's not sized like the regular crystal clear standard CD box, but has been sized to appear above it, and - to be honest - for me that's a minus to find a proper place to archive it. The music of this young drummer-composer Devin Gray, one of the most promising musicians on the New York scene, should be heard - a great career-priming debut album: Dirigo Rataplan.
Nestor of Australian Jazz passed away 97 years old Hans Koert
Bill Haesler reported that on Wednesday the 12th of June, 2012 the great Australian piano player, bandleader, composer and entertainer Graeme Bell passed away in the Prince Of Wales Hospital in Sydney due to a stroke. His visit to the hospital was just part of some routine tests at the cardiac ward some days ago.
Graeme Bell
Graeme Bell was 97 years old and started his career late 1930s in the Original Tin Alley Five, a band lead by his brother Roger. In 1941 he played at the Leonard's Café in Melbourne. He can be heard on more then 200, most traditional jazz recording sessions and was still active and interested in the Australian traditional jazz scene in Australia in his 90s.
Popular postwar DUTCH Jazz sextet reissued from early in the evening until the wee small hours of the morning, night after night, it threw a party (source: liner notes De 28 Beste van de Millers (1982)) 
.jpg)
.jpg)
