Indringende harmoniën, opzwepende ritmen, een grommende, haast pratende trombone en esoterische gitaarklanken: Vijf kwartier genieten. Hans Koert
Het International Jazz Festival van Middelburg is maar wat trots op de constatering van De Volkskrant, dat het festival tot de Beste Zomerfestivals van Nederland gerekend kan worden ......... en terecht, want het International Jazzfestival van Middelburg heeft de afgelopen jaren een reputatie opgebouwd van een festival waar niet de geijkte groepen spelen, maar juist veel aandacht is voor bijzondere bands en vernieuwende muziek, die soms de grenzen van het begrip Jazz oprekken of overschrijden - 't ligt er maar aan hoe je daar tegenaan kijkt.
Voor mij is het festival vooral verrassend - de namen van de groepen klinken me lang niet altijd bekend in de oren of doen me soms de wenkbrauwen fronsen, maar telkens weer weet de organisatie me te verrassen ..... - door de iets andere opzet van het festival kun je nu twee lange middagen / avonden van 16.00 uur tot 24.00 uur onder de pannen zijn - vier hoofdprogramma's per avond en nog eens intermezzo's vol barstend nieuw talent ..... en dat allemaal voor een prijs per avond, waar je elders slechts één concert voor krijgt. Ons Zeeuwen ..............
De serie concerten op de zaterdag werden op het abdijplein geopend door een wel heel bijzondere groep, het International Quintet Anderson-Bennink-Möbus-Glerum-Van Kemenade.
Dit kwintet ontstond in december 2007 als een gelegenheidsgroep, geformeerd door altsaxofonist Paul van Kemenade, voor een BIM-huis optreden. Het kwintet dat toen optrad bestond uit Ray Anderson, een bijzonder inventief trombonist, die al zo'n vijf keer in de critics polls van Down Beat komt bovendrijven als beste trombonist en die in handboeken omschreven wordt als the most exciting slide brass player of his generation; Han Bennink, slagwerker, beeldend kunstenaar, een icoon van de Nederlandse jazz, timekeeper bij heel wat historische concerten, onlangs de zeven kruisjes gepasseerd, maar met een energie en uitstraling als een jonge vent.
Frank Möbus, een Duitse gitarist, die speelde met jazzmusici als Louis Sclavis, Till Brönner, John Tchicai, Herb Geller en Yuri Honig, om een paar bekende namen te noemen, (mede)oprichter van groep als Der Rote Bereich en Carlos Bica’s Azul, maar voor mij de grote onbekende;
Ray Anderson ( foto: Hans Koert)
Ray Anderson werd geboren in Chicago oktober 1952 en kan bestempeld worden als een zeer bijzondere trombonist; zijn spel zag ik gekenschetst als boisterous, stormachtig ..... en één van zijn gadgets is het laten spreken van zijn instrument .... letterlijk! Het ontging het publiek in Middelburg niet. Het vermogen om tweestemmig te zingen heb ik niet gehoord, maar schijnt ook typerend voor Ray's stijl te zijn.
The International Quintet Anderson-Bennink-Möbus-Glerum-Van Kemenade, bestaat uit louter grote namen - voor het merendeel Nederlandse namen. Han Bennink kent ieder jazzliefhebbers vanwege zijn expressieve manier van drummen - een slagwerker, een ritmekunstenaar, die een maand geleden zijn 70ste verjaardag vierde, is geen onbekende in Zeeland.
Al in de jaren zestig en zeventig speelde hij hier regelmatig voor Nieuwe Muziek en die concerten, waarbij jonge muzikanten als Willem Breuker, Han Bennink, Maarten van Regteren Altena, Leo Cuypers en Willem van Maanen acte de presence gaven, legden bij mij de basis voor de fascinatie voor geïmproviseerde muziekstijlen, wartoe de jazz behoort .... niet dat ik alles begreep van die piep-knars-knor muziek, zoals het door de "traditionalisten" genoemd werd - het erbij horen was al genoeg reden om naar Goes of Middelburg af te reizen ...... Ik besefte toen wellicht nog niet waar die jongens in het algemeen en Han Bennink in het bijzonder, zoal mee bezig waren in die tijd en het ontging me dat Han toen al met grote namen als Johnny Griffin, Eric Dolphy (Last Concert), Dexter Gordon, Hank Mobley, Sonny Rollins en Ben Webster had gespeeld.
Het kwintet opende het programma op het Abdijplein met het titelnummer van hun laatste album Who Is In Charge, een soort improvisatie op een themaatje van slechts drie-noten en As Yet, waarin de oplettende luisteraar licks uit de rijke jazzhistorie aantrof. Verder speelden ze het nummer Pet Shop, gecomponeerd door gitarist Frank Möbus, dat, als een Ornette Coleman ballad opgebouwd werd en de Ernst Glerum compositie Silver Nichols .... Ray Anderson maakte indruk met zijn vrije improvisaties, op zijn haast sprekende instrument, geluiden die hij subtiel uit zijn instrument liet borrelen.
Ernst Glerum speelde een aantal solo's die je raakten tot in de kern van je ziel op zijn kleine 150 jaar oude kamerbasje, toegeschreven, zo lees ik in de literatuur, aan de Londense basbouwer Lott.
Keep (it) Swinging plaatste eerder een verslag van het openingsconcert op de markt met de The Dutch Swing College Band
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Twitter: #keepitswinging Facebook group Keep (it) Swinging (inloggen)
Retrospect Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
No comments:
Post a Comment