Hans Koert
Eric Ineke - De ultieme begeleider (Nederlands) | Eric Ineke - The ultimate Sideman (English)
Een paar maanden geleden verscheen bij de Pincio uitgeverij (Zoetermeer) een belangwekkend boek voor de geïnteresseerde jazzliefhebber met herinneringen opgetekend door Eric Ineke en vraaggesprekken door Dave Liebman. Het boek, geschreven in het Engels, mikt op een internationaal publiek.
Eric Ineke werd geboren op 1 april 1947 in Haarlem en leerde, hoewel grotendeels autodidact, samen met John Engels jr. en Jan de Gelder het slagwerk bespelen.
Zijn eerste optredens in de Nederlandse jazzscene vonden plaats in de jaren zestig met Henny Vonk en Ferdinand Povel. Eric luisterde thuis naar 78-toerenplaten en bezocht in 1966 Amerika, waar hij heel wat jazzmusici hoorde spelen, waaronder slagwerkers van naam als Elvin Jones, Roy Haynes, Philly Joe Jones en Mel Lewis; door hen raakte hij geïnspireerd .......... Zijn debuut op de grammofoonplaat moet een EP-tje geweest zijn op het Cat-label met het Ferdinand Povel Quartet april 1969. Hij speelde in die begintijd verder bij de Storktown Dixie Kids, met Rob Agerbeek en tijdens ontelbare schoolconcerten door het hele land ....
Vanaf 1971, nu ruim veertig jaar geleden, speelt hij in het Rein de Graaff Trio, een zeer gewaardeerd en hoogaangeslagen trio, dat al tientallen tournees met (soms bijna vergeten) Amerikaanse legenden op haar naam heeft staan, die Nederland, op uitnodiging voor Rein's thematische concerten, aandeden.
Zo'n tien jaar geleden richtte Eric Ineke, naar het voorbeeld van grote slagwerkers als Art Blakey, zijn eigen groep op, Eric Ineke's JazzXpress, met talentvolle spelers als Rik Mol ( momenteel bekend in de lichte muziek als Ryan Ricks), Sjoerd Dijkhuizen en Rob van Bavel. Marius Beets en Eric Ineke zijn verantwoordelijk voor de ritmesectie, een hecht team, net als in het Rein de Graaff Trio. Eric speelt al bijna 50 jaar en heeft al aan honderden albums meegewerkt. Zijn 65-ste verjaardag was een mooie gelegenheid om zijn herinneringen en gesprekken met Dave Liebman in boekvorm vast te leggen.
Deze publicatie is niet de zoveelste biografie op rij over een jazzmuzikant, die meestal eindigt in de ramsj bij De Slegte.
Dat zal, wat mij betreft, met deze productie niet zo snel gebeuren. Als ik even snel met mijn oog door boekenkast glij, dan vind ik er titels als De Pia Beck Story; Belevenissen in Bebop (over Rein De Graaff); Han Bennink - De wereld als trommel; Willem Breuker - Maker van Mensenmuziek; Rita Reys - Lady Jazz of Washboard Blues - een collage over de wereld van Herman Openneer tegen. Het boek The Ultimate Sideman past eigenlijk niet in dit rijtje thuis; zo vind je er geen chronologische informatie over de muzikale loopbaan van Eric, noch pagina's vol biografische informatie; het is eerder een soort naslagwerk geworden, met verhalen over heel veel musici, waarmee Eric in het verleden het podium heeft gedeeld met daar tussen door gesprekken tussen twee ervaren jazzmannen over hun persoonlijke ervaringen op de set. Musicians like to talk about musicians, typeerde Dave Liebman het boek tijdens de presentatie - Muzikanten praten graag over muzikanten.
Het boek bevat, na een inleiding door Eric's goede vriend en collega sinds meer dan veertig jaar, Rein de Graaff, een twaalftal hoofdstukken, die elk een instrument als onderwerp hebben .... althans de muzikanten die het plachten te bespelen, zoals The Tenor Players, The Altoists tot aan het slot hoofdstuk Composers, Arrangers, Conductors waarbij alleen Jerry van Rooyen op de zeef is blijven liggen. Tussen de beschrijvingen van jazzmusici, vind je uitgeschreven interviews naar aanleiding van Eric's herinneringen - vraaggesprekken die zijn collega Dave Liebman met hem hield, vaak op locatie tussen twee sets in.
Eric, timekeeper voor honderden collega's, praat niet alleen over de muziek, maar doet ook een boekje open over hun persoonlijkheden, hun karakters en onhebbelijkheden. Soms neemt Eric geen blad voor de mond, zoals bij Pepper Adams, die graag een kopstoot lustte (bier + jenever) ( a dangerous combination), wat zijn spel beïnvloedde of een Lee Konitz, die volgens Eric als een onberekenbaar baasje bekend staat. One night he is really blowing and the other night, when he is not inspired, nothing is happening, whatever you try. Sometimes he does not know what he wants, swinging or completely free, and that's hard playing for a rhythm section. (p.64). Eric's boek, The Ultimate Sideman is uniek, omdat het de belevingen door de ogen (en oren) van een rasmuzikant omschrijft, zowel op als achter het podium; soms technisch ( behind the beat spelen ), soms heel directe ervaringen met collega's, die voor de doorsnee jazzliefhebber onzichtbaar blijven .......
Gary Foster ( foto: Hans Koert)Het is ondoenlijk om alle namen van genoemde musici hier te noemen - daarvoor is de index te uitgebreid ..... Zelf ging ik uiteraard op zoek naar die jazzmuzikanten, die ik ooit, al dan niet samen met Eric, op het podium heb zien spelen ... zoals Ferdinand Povel (p. 30); Sjoerd Dijkhuizen (p. 32); Lee Konitz (p. 64); Herb Geller (p. 69), de Nederlandse altist Marco Kegel (p. 74) (waarom horen we zo weinig van hem? Hij bespeelt de altsax op meesterlijke wijze á la Konitz) en Gary Foster (p.70).
Verder John Clayton (p. 143); Jesper Lundgaard (p. 143); Marius Beets (p. 148); Koos Serierse (p. 149); Ruud Jacobs (p. 151); Jesse van Ruller en Martijn van Iterson (p. 163); Barry Harris (p. 168); Tete Montoliou (p. 173); Rein de Graaff (mag natuurlijk niet ontbreken)(p. 174), Rob van Bavel (p. 181), Peter Beets (p. 185), Frits Landesbergen ( p. 196) en natuurlijk zangeres Deborah Brown (p. 199).
Bijzonder voor mij was het verhaal over de laatste concerten van één van de laatste echte discipelen van Bird, Frank Morgan (p. 67). Eén van zijn laatste concerten was in november 2007 in Porgy en Bess in Terneuzen met het Rein de Graaff Trio. Dit concert is in mijn geheugen gegrift als één van de meest bijzondere en emotionele, die ik ooit meemaakte.
Zo'n willekeurig lijstje met namen, is altijd subjectief - tientallen, vaak grote namen, bleven in mijn opsomming ongenoemd, iconen als Hank Mobley, Curtis Fuller, Urbie Green, Dizzy Gillespie, René Thomas, Art Farmer, Clark Terry, Wynton Marsalis, Woody Shaw en Anita O’ Day ... Allemaal musici, die Eric in zijn bijna 50 jarige carrière mocht begeleiden en wel in het boek uitgebreid aan bod komen.
Tijd om Eric eens even te laten horen tijdens een concert met Charles McPherson, begeleid door het Rein de Graaff Trio in "de Tobbe" in Voorburg ( 6 november 2009)
De lange lijst met muzikanten, die door Eric belicht is, geeft meteen de kracht van het boek aan - het is een soort naslagwerk geworden, maar ook een bladerboek, waarin heel veel mensen, die nooit over muziek lezen, met plezier veel herkenbaars in zullen terugvinden en voor jonge musici kan het, in sommige gevallen, zelfs dienen als handleiding ter voorbereiding van een concert .........
Eric Ineke ( foto: Hans Koert)
Dit boek, The ultimate Sideman is een goed gedocumenteerd boek geworden, met veel foto's ( soms wat klein) uit Eric's lange loopbaan als jazzslagwerker; een carrière, die nu, na zijn 65-ste, niet stopt, maar gewoon doorgaat .... wat bescheiden op de achtergrond van het podium - weggestopt achter de solisten ...... behind the beat. Het boek staat bij mij naast de meest gebruikte naslagwerken in de kast - een boek dat ik gemakkelijk kan pakken en daar hoort het ook. Bedankt Eric en Dave!
Het boek is te verkrijgen tijdens concerten van Eric Ineke of per e-mail bij de uitgever.
Hans Koert
keepswinging@live.nl
Meld je aan bij de Facebookgroep: Keep (it) Swinging
Vraag de maandelijkse nieuwsbrief
RetrospectKeep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions
No comments:
Post a Comment