Django à la Créole, Live!

Frémaux & Associés, lejazzetal, CD FA 8501

It's generally known that New Orleans was the cradle of Jazz in the early 1900s and Paris, France, was the European center of Le Jazz Hot in the 1930s and 1940s. What would happen, if these two aspects of jazz - the New Orleans Creole tradition and the Gypsy approach of Django Reinhardt and Le Quintette du Hot Club de France - were mixed and put together in a contemporary jazzensemble taking advantage of the hallmarks of both traditions? The new CD by clarinetist Evan Christopher's quartet Django à la Créole gives a convincing answer to that question showing off a repertoire of essential music with roots in both traditions, here recorded live during the quartet's tour of Great Britain, October 2012.

(Evan Christopher, Photo by McGuire)

Evan Christopher is an excellent clarinetist from California, who moved to New Orleans in 1994 to take part in the city's rich jazz scene concentrating on his instrument's strong Creole heritage from Sidney Bechet, Omer Simeon, Barney Bigard and beyond. After the hurricane Katrina devastated the city in 2005,

Christopher had an invitation of the City of Paris, France, for an artist residency, funded by a French-American Cultural Exchange program. During this artist residency he worked diligently to raise awareness about the musical culture of New Orleans through concerts and masterclasses. He also formed his own groups, the JazzTraditions PROJECT and Django à la Créole. The ideá and vision of Django à la Créole was to "(...) Spice up the Hot Club texture pioneered by Django Reinhardt by emphasizing hallmarks of New Orleans Jazz including blues, rhythms of the monde Créole, and collective improvisation." (- according to info here ). Django à la Créole had its debut in 2007 with a tour of Great Britain, the quartet featuring Christopher as leader and clarinet further consists of two guitars and string bass. The quartet has recorded two studio albums (released 2008 and 2010), the third album shown above is recorded live during Django à la Créole's performance at four different venues in Wales and England, October 2012. According to Christopher's liner notes , "(...) For us, this kept the music fresh and left room for the unexpected better than if we had used the same room over four evenings." 

The CD is released earlier this month by Frémaux & Associés, lejazzetal (CD FA 8501) and is available for purchase here 

Django à la Créole, photo by Lia Wright
l-r: David Blenkhorn (g), Dave Kelbie (g), Sebastian Giradot (sb), Evan Christopher (cl)

Django à la Créole's formation on the live-CD tracks has Evan Christopher on clarinet, David Blenkhorn on electric guitar, Dave Kelbie on rhythm guitar and Sebastian Giradot on string bass, and these four great musicians guide us through a repertoire of jazz compositions associatiated with both New Orleans and Django Reinhardt. New Orleans and Dixieland standards like H.Carmichael's "Riverboat Shuffle" and Craemer & Layton's "Dear Old Southland" are presented in new arrangements for the quartet, the last mentioned incorporating the two spirituals “Sometimes I Feel Like a Motherless Child” and “Deep River”, while the first mentioned gets a 'Django-ized' treatment with great solo statements by lead guitarist Blenkhorn. Further there are two compositions by Jelly Roll Morton, "Mamanita" and "The Crave", both key exsamples of Morton's demonstration of the importance of 'The Spanish Tinge' in jazz, here in a quartet arrangement that has captured the subtleties of Morton's original solo piano rendition of the music. Duke Ellington's "The Mooche", a 1929 composition demonstrating Ellington's 'Jungle style', is also featured, here in an arrangement that is based on Ellington's orchestra version anno 1940. Further we have two compositions by Ellington musicians, Johnny Hodges' "One For The Duke" (- based on a strain from 'Ko-Ko' by Ellington) and Rex Stewart's "Solid Old Man", recorded 1939 in Paris featuring Django Reinhardt on guitar and Barney Bigard, clarinet, a.o.. The CD opens with a rendition of Reinhardt's "Douce Ambiance" and has two more compositions by the Gypsy, "Féerie" and "Manoir De Mes Rêves", and the last track has a reading of Archibald Joyce's "Songe d'Automne" made popular by Reinhardt's Quintette du Hot Club de France in the 1940s and here revisited in an arrangement that replaces the original waltz rhythm with a hot Brazialian samba. - Altogether the varied repertoire of the CD gives the listener a great musical experience that mixes influence from both New Orleans Creole tradition, Ellington and  Django Reinhardt's heritage to jazz. The CD has captured the live atmosphere of the recorded tracks in an excellent audio format that encourages the listener to repeated listening, highly recommended! 

To give you an impression of the presented music, I'll insert a couple of uploaded videos at YouTube from Django à la Créole's live-performance, here's first a performance from the tour of GB 2012, Duke Ellington's "The Mooche"

Next is a performance of Django Reinhardt's "Manoir De Mes Rêves", recorded in Montargis, France, in 2010

Finally, from the same session, here's a reading of Archibald Joyce's "Songe d'Automne"

To end this small review of Django à la Créole's new CD, I like to quote Evan Christopher from the liner notes of the disc, which emphazises the aim of this excellent quartet: "This project has turned us all into musicologists to some extent. Attention to details, is another way that Django à la Créole distinguishes itself from most groups in this genre. (-) But this study isn’t just pedantry at my behest; it’s how we connect to our music and attempt to share this meaning with our audiences. I have always contended that New Orleans music is best approached as a “world music” and the “créolité” of our project intentionally goes beyond New Orleans by embracing many wonderful musics united by the ancestral West-African “clavé”. Django à la Créole emphasizes this solid foundation in the roots of the music, not just for the sake of authenticity and responsible use of stylistic vocabulary, but because these roots offer the most universally compelling aspect of music-making. Anywhere in the world we perform, regardless of how people identify themselves culturally, we believe that meaningful musical experiences bring people together by celebrating creativity and community."

---

Jo

keepswinging@live.nl

What happens when the New Orleans Creole tradition of jazz and the Gypsy approach of Django Reinhardt and Le Quintette du Hot Club de France are mixed and put together in a contemporary jazzensemble taking advantage of the trademarks of both traditions? The new CD by clarinetist Evan Christopher's quartet Django à la Créole gives the listener a convincing answer to that question showing off a repertoire of essential music with roots in both traditions. The CD was recorded live in October 2012 during the quartet's tour of Great Britain at four diverse venues and has captured the atmosphere of the performance by the ensemble in a highly recommended issue of the presented music.

Retrospect Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Worldecho: the missing link between Durium and Tuck's Gramophone Records Postcard

Worldecho: The missing link between Tuck and Durium?
Tuck's Gramophone Record Postcard  .... an amusing and interesting innovation 
Hans Koert

Since the early 1990s, when I started to research the 1930s US flexible, unbreakable card board records, published by Durium ( like the Hit of the week and numerous Durium labels), people asked me if the rare Tuck's Gramophone Records: post cards with a small playable gramophone record on it, were made of "durium" too - an acetate. I've never found any direct proof for that, but found out that in both "stories" the British record company Worldecho could have been the missing link. 

Since my teens I'm fascinated by recording sound .... although we didn't had a gramophone player in the 1950s, I collected those free soundsheets sent by companies like Reader's Digest with ads for lp-albums we never could play ( or even couldn't affotd). My uncle in Rotterdam had a 78rpm gramophone player where my brother and I loved to play his records with popular music. When I was 15 years old I bought my first gramophone player and the 25 cm Columbia album Jazz Session with Bobby Hackett; my first record .... the starting point for a lifelong fascination for jazz and early recorded sound ..... 

Tuck's Gramophone Record Post card No. 14 "The Old Folks At Home" (ca. 1929) ( collection: Hans Koert)

In the 1990s I started to collect and research the rare 1930s card board Hit of the Week records; a quest for records and information which was crowned with a full Hit of the Week-Durium Discography and four two-cd albums with the Complete Hit of the Week Recordings, released by Archeophone records. Later my collection was enriched with Goodson Records, Filmophone and other rare late 1920s flexible records. 

The Marble Arch, London ( post card sent to Mejuffer  Petr. Poley, Stokvis st.  Ierseke Holland  (ca. 1915) (collection: Hans Koert)  Mind the lady at the left and the pedestrians at the right.

Thanks to Jos I could add a 1920s Tuck's Post Card to my collection. As I only had heard about it, I was anxious to see one, to smell it, to touch it. These rare items were published by the Tuck Company, based in London, which started to publish regular post cards since 1898 in numbered series - a few years later it also opened an office in New York City.  

Reverse side: The Marble Arch, London ( Post card sent to Mejuffer.  Petr. Poley, Stokvis st.  Ierseke Holland  (ca. 1915) (collection: Hans Koert)


Tuck made post cards in a period that it was very popular to send this kind of messages. Isn't it great that I found an old Tuck post card in my family archive, sent to my grand mother, from the Marble Arch in London. It's a pity that the stamp ( or other marks to date the card) have disappeared, but the salutation Mejuffe ( ( = young lady) suggest that she wasn't married at that time, which means that the card must have been sent somewhere between 1910 and 1918. A small search on internet learned me that the photo itself must have been made early 1900s. ( first issue 1906).

The Marble Arch, London ( photo early 20th century)

I knew, of course, that making photos early 1900s was a complete other process then nowadays, but I didn't realize  that Tuck didn't make a complete "new" photo after a decade when the series should be renewed, but "updated" the already existing glass negative and "photoshopped" ( the word didn't excist in those days) with extra pedestrians and "modern" cars. Have a look at the 1918 version with the 1900 pedestrian at the right in front and the 1918 car at the left. 

The Marble Arch, London ( photo ca. 1918) 
 


 I told about some rumours that Tuck and the Durium cardboard record might have things in common ..... I found out that the material of the Tuck Record ( the actual record) seems to have been made from the same material as the "Durium" record.
In 1929 Tuck started to produce Gramophone Record Post Cards. It was made by Worldecho and this small short-lived record company has been suggested as a company that used a kind of Durium-like acetate to cover its (thick) cardboard records. In a previous blog about the 80th birthday of the Durium record I posted some information about this obscure record label: Durium Records 80 years old (1930 - 2010) 

Hal T. Beans demonstreert
de buigbare Dutiumplaat (ca. 1929)

• It is said that the Durium acetate was developed in Europe during the First World War, to protect aeroplane noses agains dust, heat, cold and moist and it seems that after the war new uses were found - I saw once advertisements for rain coats and garden furniture made of Durium. During the 1920s it seems that the durium acetate was used to make unbreakable gramophone records, like Worldecho - a rather stiff cardboard layer with a durium surface,  produced in England. These records were produced for only six months and then it was withdraw from the market, as the records easily split into two halves if you dropped it.

The Tuck's Gramophone Record I got in my collection is catalogued as series D no. 14 and its matrix number is P 58   - It belongs to one of the first series as it was first mentioned in a september 1929 magazine entitled Musical Opinion and Music Trades, which reads in its regular columns:

Messrs. Raphael Tuck are responsible for an amusing and interesting innovation in the shape of gramophone record picture postcards. Measuring 3-inch, these discs play for one minute and cost 3d each.  Several series are already available, and I have heard admirable demonstrations of  „Auld Lang Syne“, „Ye Banks and Braes“, „Annie Laurie“, „Bonnie Banks of Loch Lomond“.  Besides these songs there are orchestral records and cornet and saxophone solos.  One immediate result of these postcards has been the installation of portable gramophones in the smaller stations to demonstrate them!    Musical Opinion and Music Trades (september 1929): 

My copy is one of those "cornet solos" and I played it once at my 1930s portable Columbia gramophone.  Its sound is rather low-fi and it plays for almost one minute. 

Achterzijde Tuck's Gramophone Record Postcard No. 14 "The Old Folks At Home" (ca. 1929) ( collection: Hans Koert)


There is one remarkable point to mention.  Like I told you before about the "updating" of the regular post card with the London Marble Arch photo from early 1900s which were still used during the late 1910s, Tuck liked to recycle ....  And even the postcards, used to stick on the small gramophone record, were published before and might have been dead stock for years. I found a copy of the original post card, entitled Watching for Father, a painting of the Scottish artist Scott Rankin, who was active in Scotland as a painter late nineteen century.

Watching for Father - Scott Rankin. (Tuck's Post Card ca. 1910)

If you compare the reverse sites of both cards you'll learn that the blue lettering was printed later and features information about the record itself - the red / brown print learns more about the original Oilette Post Card no. 3368 which must have been dead stock from the 1910s or later. 

Hans Koert
editor
author of the Hit of the Week-Durium Discographies

This Keep (it) Swinging blog must been one of my last ones, as I received some bad news about my health. Within a few day a course of chemotherapy will start.  I started the Keep (it) Swinging blog February 2006, more then eight years ago, as the  http://keepswinging.blogspot.nl and later upgraded up to http://keepitswinging.blogspot.nl ; all topgerther more then 1800 contributions about jazz, jazz-related music and early sound reproducton, like the flexible records from the 1930s ( Hit of the Week, Goodson and so on). 

An almost complete survey of all Keep (it) Swinging blogs can be find at http://keepswinging.opweb.nl/weblog.htm and in the menu at the right of the http://keepitswinging.blogspot.nl/  My concert blogs can are linked at my concert blog: http://keepswinging.opweb.nl/concert.htm en http://jazzconcertlog.blogspot.nl/

Hope to see you back in a few months ......

Keep (it) Swinging


This final blog has also been posted at the the Flexible Records blog and the Hit of the Week blog     

Hans Koert
keepswinging@live.nl

The rare Tuck's Gramophone record Post cards, released for the first time late 1920s, is a sought after colletor's item for picture disc collectors. The small gramophone stick on the Tuck post card, an amusing and interesting innovation (ad late 1920s) seems to have been made of a Durium-like acetate ..... It seems that the short lived record label Worldecho might have been the missing link ..... . 

This contribution might be one of my last blogs.  Due to severe health problems I'll have to stop publishing. Since February 2006 more then 1800 Keep (it) Swinging blogs have been published.  Thanks for reading it. Hope to see you back later if the recovery brings me health and energy.
Keep (it) Swinging

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions Hans Koert
n It Up  - a record  that was meant to have that dancing spirit, that groove-to-the-music, turn-it-up vibe.

Worldecho: ontbrekende schakel tussen Durium en Tuck's Gramophone Record Postcard

Worldecho: De ontbrekende schakel tussen Tuck en Durium?
Tuck's Gramophone Record Postcard  .... an amusing and interesting innovation 
Hans Koert

Sinds begin jaren negentig, toen ik begon met het verzamelen, bestuderen en inventariseren van de buigbare onbreekbare kartonnen Hit of the Weekplaten, die in de eerste helft van de jaren dertig uitgebracht werden door Durium ( als bijv. de Hit of the week) kreeg ik de vraag of ook de zeldzame Tuck's Gramophone Records, ansichtkaarten met daarop een afspeelbaar grammofoonplaatje, van het kunsthars "durium' gemaakt waren. Ik kon daar geen antwoord op geven, ook omdat ik er nog nooit één in mijn handen gehad had; wel dat ze niet door het Amerikaanse Durium (hoofdletter) of de Engelse durium (GB) ( kleine letter) geproduceerd en uitgebracht werden. Nu lijkt het dat de ontbreekbare schakel tussen het duriumhars en de Tuck's Gramophone Records gevonden te zijn: het Engelse Worldecho-label.

Tuck's Gramophone Record Postcard No. 14 "The Old Folks At Home" (ca. 1929) ( verzameling: Hans Koert)

Dankzij Jos heb ik nu een Tuck's Gramophone Record Postcard (sic) in mijn verzameling.  Het geeft de mogelijkheid de kaart en het grammofoonplaatje te bekijken, te voelen, er aan te snuffelen en te beluisteren ..... Deze zeldzame ansichtkaarten  werden uitgebracht door The Tuck Company, gevestigd in London, dat sinds 1898 ansichtkaarten uitbracht. 
Tuck maakte dit soort ansichtkaarten in een periode, dat het sturen van een (foto)kaart met berichtje, als een soort Twitterberichtje met fotobijlage avant la lettre, razend populair was. 

The Marble Arch, London ( kaart aan Mejuffer  Petr. Poley, Stokvis st.  Ierseke Holland  (ca. 1915) (verzameling: Hans Koert)  Let op dame links en echtpaar rechts

Toevallig heeft mijn grootmoeder de kaarten die ze als jonge vrouw kreeg  nooit weggegooid en al snuffelend in die doos met romantische ta vond ik een originele Tuck kaart, gestuurd uit Londen, van the Marble Arch. 

Achterzijde: The Marble Arch, London ( kaart aan Mejuffer.  Petr. Poley, Stokvis st.  Ierseke Holland  (ca. 1915) (verzameling: Hans Koert)


Helaas is de postzegel en de poststempel verdwenen, zodat hij niet meer te dateren is, maar afgaand op de gebruikelijke aanspreekvorm  Mejuffer. zal deze ergens tussen 1910 en 1918 verstuurd zijn ......, aangezien mijn opoe, toen nog niet met mijn opa getrouwd was.   De foto zelf dateert uit begin 1900 - hij werd voor het eerst in productie gebracht in 1906.  

The Marble Arch, London ( foto begin twintigste eeuw) 

Het maken van foto's was in het begin van de Twintigste Eeuw werk voor gespecialiseerde fotografen, die met een camera op statief en een zwarte doek, een met lichtgevoelige emulsie bedekte glasplaat belichtten ... hoe anders gaat dat tegenwoordig. Maar wat ik opvallend vond was dat de foto gemaakt ergens begin 1900 steeds opnieuw gebruikt werd bij volgende (her)uitgaven, waarbij op vernuftige manier de omgeving "ge-update" werd met een "nieuw" model automobiel en extra voetgangers. Zoek de verschillen tussen de foto boven en de foto hieronder uit ca. 1918. Let daarbij op de dame links, de auto voor de Arch en de auto in de Arch en het echtpaar aan de linkerkant. 

The Marble Arch, London ( foto ca. 1918) 
 
Eerder memoreerde ik de vermoedens dat Tuck gebruik maakte van hetzelfde kunsthars Durium als gebruikt op de kartonnen Hit of the weekplaten, uitgebracht door Durium. Nu ik zelf de Tuck's Gramophone Record Postcard in handen heb, weet ik, dat ze veel gemeen hebben ...... vooral omdat in beider (voor)geschiedenis de naam Worldecho voor komt. 

• Durium werd als een kunsthars ontwikkeld, dat gedurende de Eerste Wereldoorlog vliegtuigneuzen moest beschermen tegen extreme omstandigheden ( hitte - kou - vochtige- en droge omstandigheden). Gedurende de jaren twintig werd er mee geëxperimenteerd om te kijken of er meer gebruiksmogelijkheden waren. In 1929 startte Tuck de productie van de Gramophone Record Postcards (sic) bij Worldecho en deze platenmaatschappij, die maar kort bestaan heeft, wordt ook genoemd als de maatschappij die kortstondig proeven deed met "grote" kartonnen 78-toerenplaten. 

Hal T. Beans demonstreert
de buigbare Dutiumplaat (ca. 1929)

Deze Worldecho's bestonden uit een dikke kartonnen plaat, aan beide zijden bedekt door een kunststof laag ..... Helaas bleek deze plaat erg kwetsbaar - als je hem op zijn rand liet vallen, spleet hij doormidden .... De Worldecho platen waren in 1930 dan ook maar een half jaar in productie - In de VS experimenteerde men op dat moment met de dunne kartonnen Duriumplaat, die slechts aan één zijde kunsthars met een groef had .....  Deze platen zijn in de loop der tijd een stuk meer durable gebleken - duurzaam - zelfs na meer dan 80 jaar zijn ze nog prima af te spelen en verrassen ze door hun geluidskwaliteit. In een eerdere blog vertel ik over de "geboorte" van de HIt of the Weekplaat: Durium platenlabel 80 jaar (1930 - 2010) 

De Tuck's Gramophone Record Postcard in mijn verzameling heeft als catalogusnummer serie D no. 14 en matrixnummer P 58   - De kaart behoort bij de eerste serie grammofoonplaatjes van Tuck en wordt, zijnde een "cornet solo", genoemd in een column in het blad Musical Opinion and Music Trades (september 1929): 

Messrs. Raphael Tuck are responsible for an amusing and interesting innovation in the shape of gramophone record picture postcards. Measuring 3-inch, these discs play for one minute and cost 3d each.  Several series are already available, and I have heard admirable demonstrations of  „Auld Lang Syne“, „Ye Banks and Braes“, „Annie Laurie“, „Bonnie Banks of Loch Lomond“.  Besides these songs there are orchestral records and cornet and saxophone solos.  One immediate result of these postcards has been the installation of portable gramophones in the smaller stations to demonstrate them!    Musical Opinion and Music Trades (september 1929): 

Op die van mij staat een zgn. "cornet solos" en ik heb het eenmaal gewaagd de plaat af te spelen op mijn Columbia slingergrammofoon uit 1930; het nummer duurt een minuutje en de geluidskwaliteit is laag.  

Achterzijde Tuck's Gramophone Record Postcard No. 14 "The Old Folks At Home" (ca. 1929) ( verzameling: Hans Koert)


Er viel me nog iets op ...... Dat Tuck "op de kleintjes lette" ontdekten we al doordat een oud glasplaatnegatief meerdere keren (bijgewerkt) gebruikt werd - Goed is te zien dat het "grammofoonplaatje" op de kaart geplakt is - na bijna 85 jaar verkleurt de lijm. 
De voorkant van de kaart heeft klaarblijkelijk niets met het lied op de plaat te maken ... Ik vond een foto van de kaart, zoals die tussen 1910 en 1920 uitgegeven moet zijn  - met een afbeelding getiteld: Watching for Father, een schilderij van de Schotse kunstenaar Scott Rankin, actief in eind negentiende eeuw. 

Watching for Father - Scott Rankin. (Tuck's Post Card ca. 1910)

Als je de achterzijde van een Tuck kaart vergelijkt met de achterzijde van een Tuck's Gramophone Record Postcard  dan zie je dat de blauwe letters later gedrukt zijn en dat de originele druk ( rood-bruin) van de originele kaart van na 1910 dateert  ( Oilette Post Card no. 3368). 

Hans Koert
editor
author of the Hit of the Week-Durium Discographies

Deze Keep (it) Swinging blog moet helaas één van mijn laatste zijn voor Keep (it) Swinging.  Begonnen in februari 2006, ruim acht jaar geleden, eerst als de http://keepswinging.blogspot.nl en later geupgrade tot de http://keepitswinging.blogspot.nl bevatte zo'n 1800 bijdragen. Door ernstige gezondheidsproblemen zal ik helaas voorlopig niet meer kunnen publiceren, tenzij het proces van mijn ziekte me energie laat om me te kunnen concentreren op wat ik het liefste zou doen ..... schrijven over wat me al sinds mijn tienerjaren fascineert: jazz,  jazz-gerelateerde muziek en het onderzoek naar vergeten en bijzondere geluidsdragers ... 

Een onvolledig overzicht van alle Keep (it) Swinging blogs vind je op  http://keepswinging.opweb.nl/weblog.htm en in de menubalk rechts: http://keepitswinging.blogspot.nl/  veel van mijn concertverslagen zijn gelinkt op: http://keepswinging.opweb.nl/concert.htm en http://jazzconcertlog.blogspot.nl/
Het ga jullie goed. 

Keep (it) Swinging


Deze allerlaatste blog is ook geplaatst in het Engels op de Keep (it)  Swinging blog,  the Flexible Records blog en de Hit of the Week blog en in aangepaste vorm ook op de Zeeuwse Slik op de weg blog, de blog over de Schelderegio en haar bewoners.   

Hans Koert
keepswinging@live.nl

De zeldzame Tuck's Gramophone record Postcards, voor het eerst uitgebracht eind jaren twintig, zijn een gewild verzamelobject voor verzamelaars van vroege  picture discs en ansichtkaarten. Het grammofoonplaatje, waarmee Tuck zich in de crisisjaren probeerde in de "kaart" te spelen, is gemaakt van een "duriumachtig" materiaal, waarbij platenlabel Worldecho, dat maar een half jar bestond, wel eens de ontbrekende schakel zou kunnen zijn ....... 

Eén van Hans Koert's laatste blog in zijn acht jaar geleden gestarte Keep (it) Swingingblog, waarin zo'n 1800  blogs verschenen gewijd aan jazz en jazz-gerelateerde muziek, jazzconcert verslagen en bijdragen over onderzoek naar vroege geluidsdragers, zoals de Hit of the week-Duriumplaten.      

 Retrospect
Keep Swinging (old) Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium Friends of the Keep Swinging blog Keep Swinging Contributions

Modern Jazz Quartet (1957)

NDR Studio Hannover 28 oktober 1957
Radioarchief NDR geeft na 60 jaar zijn geheimen prijs
Hans Koert

The Modern Jazz Quartet ….. Toen deze groep in november 1957 opnieuw zou optreden in het Concertgebouw van Amsterdam en het Kurhaus van Scheveningen, wilde elke zich respecterende jazzliefhebber er bij zijn ......…….. 

Advertentie concert Modern Jazz Quartet (16 en 17 november 1957) ( bron: Rhythme nº 97(okt. 1957)

De MJQ: Drie letters waren genoeg voor de kenners, werd aangekondigd als ... Al jarenlang Amerika's top-combo ... .   In november 1956 had het Modern Jazz Quartet opgetreden tijdens het Birdland ’56 concert in Haarlem, Amsterdam, Den Haag en Rotterdam en, zo we Rhythme mogen geloven, ging de populariteit van het veredelde viertal bij de bezoekers der concerten zelfs zo ver, dat deze geneigd waren, het optreden tijdens dezelfde avond van Miles Davis en Lester Young als “overbodige ballast “  te zien.  

Modern Jazz Quartet (v.l.n.r.: John Lewis - Percy Heath - Milt Jackson en Connie Kay) (foto: V. van Eybergen) ( bron: Rhythme nº 97(okt. 1957)

Lof dus voor Paul Acket, ..... het Modern Jazz Quartet, drie woorden die immers voldoende garantie geven voor een artistiek en commercieel succes. Terecht hebben de organisatoren ditmaal gemeend, het Modern Jazz Quartet tot "sec" te moeten presenteren, zonder het traditionele "voorprogramma", dus, zonder de uitgebreide show met “de beste tenorsaxofonist aller tijden”  of “het trompetwonder van deze eeuw”…… 

Het moge duidelijk zijn dat voor Anton Kop jr., die deze lovende woorden schreef over het MJQ en Lester Young en Miles Davis, die op Birdland '56  ook geprogrammeerd gestaan hadden, degradeerde tot het voorprogramma, een groot fan was van de MJQ.

John Lewis (foto: V. van Eybergen) ( bron: Rhythme nº 97(okt. 1957) 

Hoe het Modern Jazz Quintet geklonken moet hebben, komen we niet te weten - Misschien duikt dit concert ooit nog eens op in de serie Jazz at the Concertgebouw; voor zover ik heb kunnen nagaan zijn er in de kranten geen verslagen van het concert verschenen, dus moeten we ons “behelpen” met een paar opnamen van een concert in de Gürzenich in Keulen ( 9 november 1957), een week voor het Amsterdamse optreden, of een optreden ( 27 oktober 1957) dat bekend is geworden als The Historic Donaueschingen Jazz concert 1957.  Onlangs verscheen in de serie NDR 60 Years Jazz Edition een opname die een dag later op 28 oktober 1957 gemaakt werd in de Landesfunkhaus Niedersachsen des Norddeutschen Rundfunks van Hannover. 

Modern Jazz Quartet ( v.l.n.r.: Percy Heath - John Lewis - Milt Jackson en Connie Kay) (bron: wikipedia)

Milt Jackson
(foto: V. van Eybergen)

De korte set van een half uur, die de MJQ speelde, moest een herhaling worden van één van de sets van het concert dat ze eerder die dag in de Beethoven-Saal  in Hannover brachten ..  Het Modern Jazz Quartet ontstond als “band in a band” in het Dizzy Gillespie orkest eind jaren veertig. Om zijn kopersectie ( en de luisteraar ( vermoed ik)) wat lucht te geven, plande hij een akoestisch intermezzo van zijn ritmesectie + vibrafoon: Milt Jackson vibrafoon, John Lewis piano, Ray Brown bas en Kenny Clarke slagwerk. 

Dit viertal manifesteerde zich als het Milt Jackson Quartet sinds de zomer van 1951, waarbij Percy Heath al snel de plaats van Ray Brown overnam; de groep maakte o.a. in april 1952 een aantal 78-toerenplaten voor Blue Note. In december van datzelfde jaar werden de eerste Prestigeplaten opgenomen onder de afkorting MJQ, wat stond voor het  Modern Jazz Quartet.  In januari 1955 verliet Kenny Clarke het kwartet en werd vervangen door Connie Kay, die, volgens Bert Vuijsje in Mannetje, baardje, stokje, belletje  (Het erfgoed van het Modern Jazz Quartet) (Jazzism nov/dec 2011), beter in het muzikale concept dat John Lewis, inmiddels muzikaal leider,  voor ogen had, paste …. Bert memoreert een voorval, waarbij John Lewis tijdens een repetitie Kenny Clarke op het matje riep … Hey Kenny, this is not supposed to swing .. waarop Kenny Clarke ietwat moedeloos vraagt … Yeah? What’s it supposed to do then?

( N 1304)


De cd bevat slechts een zestal tracks, met daartussen de (nog niet voor uitzending bewerkte) aankondigingen van pianist John Lewis. Totaal nog geen half uur aan muziek en dat is natuurlijk wel een beetje weinig. De aankondigingen zijn "onbewerkt" d.w.z. dat er soms nog even overlegt wordt met de technici ....

• Als John Lewis wayt tel ang nadenkt over de introductie voor het nummer Venice, stelt de technicus voor .. Doe maar gewoon hetzelfde als bij het concert gisteren (Donaueschingen); John moppert, dat ze dat toen helemaal niet gespeeld hadden ... om daarna professioneel het nummer Venice aan te kondigen ... 

 Je vindt op de cd o.a. het nummer Vendome, een “jazz-fuga”, een compositie van de klassiek georiënteerde John Lewis. Jazz-kamermuziek .... bijna klassieke muziek! Muziek in een stijl die doet denken aan de lp’s als van Jacques Loussier plays Bach of Raymond Guiot’s Quintet Haendel With Care, “jazz”, waarvan ik jaren geleden al ontdekte dat je die ook rustig aan je schoonmoeder kan laten horen ………. 

Percy Heath
(foto: V. van Eybergen)

In Bluesology, een eigen compositie die Milt Jackson voor het eerst in 1949 met zijn New Sound  Group opnam, ontdek je dat Milt Jackson wel degelijk een jazzmuzikant was. John Lewis introduceert het nummer als een compositie met de ...  basic musical ingredience feeling of jazz Music, - the blues;  zo komt voor mij toch nog alles enigszins in balans. 

Een mooie, zij het wat korte registratie van een bijzonder studio-radio concert - vier heren in pak - Gladde muziek, die niet te veel mocht swingen - The Modern Jazz Quartet, die voor het eerst in Europa optrad in het najaar van 1956 en niet pas in 1957, zoals Martin Laurentius in het bijbehorende boekje beweert …..  Een mooi uitgevoerd tijdsdocument ….

Hans Koert

editor
keepswinging@live.nl
Volg de  Keep (it) Swinging blog via Facebook ( Keep it swinging) of Twitter (#keepitswinging) en / of vraag haar nieuwsbrief

NIEUW: 2eHansJazz:  Jazzplaten op zoek naar een nieuw t(e)huis!

The Modern Jazz Quartet: één van de meest succesvolle en langst bestaande jazzkwarteten uit de tweede helft van de vorige eeuw ... Vier heren in pak ... Gladde muziek, die niet te veel mocht swingen - de MJQ, dat als Amerika's top-combo tegenwicht moest geven aan de opzwepende klanken van de bebop. Onlangs verscheen een historisch interessante opname uit 1957 uit de archieven van de Nord Deutsche Rundfunk (NDR)  

 Retrospect
Keep (it) Swinging blog  - Keep (it) Swinging newsletter (and more)  Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium 

Jazz contribution (up tp 2012) - Jazz contributions ( 2012-2014) - My concert log (1964-2013) - My concert log ( 2013-2014) - 2eHansJazz (jazzplaten zoeken een nieuw tehuis)  

Les Rois du Fox-Trot: We're Forever Blowing Bubbles

Les Rois du Foxtrot: Live at the Le Petit Journal St. Michel (Paris)
Jean-Pierre Morel's latest hot-jazz album released
Hans Koert

Have you ever had to confess to a friend that you are sometimes fascinated to play a 1920s hot jazz 78rpm record on your 1930 Columbia portable wind-up gramophone? Well, I have ….. and, to be honest,  I learned how they felt pitty for me and tried to change the subject …… Well,  I do have sympathy for their feelings ……. It’s true …. The sound quality of the 78rpm record is most of the time rather low-fi and often the music is outdated. Recorded acoustic and in mono, it includes a lot of surface noises, not to mention the needle drops or scratches which make the needle jump ....  But, at the other hand, its sound spectrum, its happy melodies, its weird accents by the cymbal or woodblock, the great arrangements by long forgotten bands, make that I'm anxious to hear those great unknown hidden treasures from the 1920s - All worth to remember.

Les Rois du Fox-Trot: Standing f.l.t.r.: Nicolas Montier, Laurence Bridard, Bernard Thévin and Shona Taylor, Michel Bescont, Gérard Gervois, Marc Bresdin and Francois Fournet. Kneeled: Pierre Reboud and Jean-Pierre Morel (photo courtesy: Hans Koert) 

If you are anxious to hear that music played, as it sounded 80 years ago, in a live concert, you should try to join a concert by the French band Les Rois du Fox-Trot, directed by its founder and cornet player Jean-Pierre Morel.  

 Jean-Pierre Morel.  (photo courtesy: Hans Koert) 

A lot of jazz fans, in their 60s of 70s now, will remember Jean-Pierre Morel as the leader of Charquet et Co, formally known as the Reverend Sharkey’s Congregation or Sharkey & Co,  which was extreme popular in The Netherlands during the 1970s  It was a shock to learn that this popular band was disbanded in 1978 ……  In 1995 Jean-Pierre Morel founded - breeding will out - a new, smaller band, entitled Le Petit Jazzband de Mr. Morel; ten years ago its successor was founded: Les Rois du Foxtrot. 

Marc Bresdin (photo courtesy: Hans Koert) 

Jean-Pierre Morel is inspired by the fully arranged hot jazz and dance band music as was popular during the 1920s and 1930s by bands like Charlie Johnson’s Paradise Orchestra, Tiny Parham and his Musician or well known icons like Clarence Williams or Jabbo Smith.   

( Stomp Off CD 1436)

Recently the 4th album of his Les Rois du Fox-Trot has been released, entitled We’re Forever Blowing Bubbles. The recordings were made in its usual Parisian venue Le Petit Journal St. Michel where no more then 30 people can enjoy the music, while facing the band. The recordings were made at several live concerts between June 2011 and September 2013. 

Nicolas Montier  (photo courtesy: Hans Koert) 

Fifteen months ago, Jean-Pierre Morel told me, we had a three-days recording session in a studio in Nancy, but after all that time the sound engineer is always working on it …… Jean-Pierre wonders if or when this album will be ready …… but he’s an optimistic guy: It will be released someday ….. As they wanted a new album for their fans, they decided to let Stomp Off release these live recordings: We’re Forever Blowing Bubbles. 

Shona Taylor (photo courtesy: Hans Koert) 

The title tune is in fact a waltz, which was composed in 1918 and recorded by the Original Dixieland Jass Band, January 1920 and since then recorded more then 70 times by known and unknown names like Benny Goodman, Vincent Lopez, Nat Gonella and Charlie Ventura up to Les Brown, the Temperance Seven and stride pianist Dick Hyman, but Jean-Pierre was inspired to select this tune, thanks to the version of the French High Society Jazz Band, which recorded it in July 1972 in Paris for its RCA album Jazz Chez Bofinger. The vocal is by Shona Taylor, who also plays the second cornet in Morel’s band. 

(photo courtesy: Christelle Guichoux)

It’s hard to point you to my most favorite tracks, especially because a lot of tracks fascinate and remember me to its originals …. What about Boy in The Boat and Walk That Thing by Charlie Johnson’s Paradise Orchestra of Harlem, originally recorded October 1928? 

 Jean-Pierre Morel.  (photo courtesy: Hans Koert) 

 Jean-Pierre Morel’s cornet in the style of the now almost forgotten Jabbo Smith brings you right into the 1920s, with that same spirit and swing, so caracteristic for the music as oplayed by the jazz orchestras of that decade. 
And what about Oh Miss Hannah, which is well known in its Paul Whiteman version ( May 1929) with Bix Beiderbecke on cornet …. Other well known tunes, that should be mentioned are Crazy Quilt ( played in the Chas. Creath Jazz-O-Maniacs arrangement), which became the title tune of one of the first Stomp Off albums (SOS 1008) made by Charquet et Co, recorded at the Dutch Haarlemse Jazz Club in Haarlem (The Netherlands) October 1977.

 Jean-Pierre Morel.  (photo courtesy: Hans Koert) 

Beware: Jean-Pierre Morel is my secret weapon against all those criticasters who stick to the meaning that all pre-war jazz in general and the music of the 1920s in particular is outdated and can’t be seriously enjoyed by any normal acting jazz lover ……   The best way to wipe the floor with those critics, is to invite them to a concert by Jean-Pierre’s Les Rois du Fox-Trot at the Le Petit Journal St. Michel in Paris, at its usual venue …..   and if this suggestion is not feasible, feel free to listen to the first track, Torrid Rhythm, originally recorded by Cliff Jackson's Krazy Kats ( January, 1930), re-recorded by Les Rois du Foxtrot ( May 2013): 

If you search at You Tube, you'll find numerous examples of Jean-Pierre Morel's "singing" cornet, as available  at one of his four albums: Crazy ‘Bout Red-Head Mamas - TNT - Fireworks or, its latest one, We’re Foreever Blowing Bubbles. 

Hans Koert

editor
keepswinging@live.nl
Follow the  Keep (it) Swinging blog at Facebook ( Keep it swinging) or Twitter (#keepitswinging) and/or ask its free newsletter

NEW: 2eHansJazz:  Some records that search for new adoptive parents

Beware: Jean-Pierre Morel is my secret weapon against all those criticasters who stick to the meaning that all pre-war jazz in general and the music of the 1920s in particular, is outdated and can’t be seriously enjoyed by any normal acting jazz fan.The best way to wipe the floor with those critics, is to play them one of Jean-Pierre Morel's albums; Recently Morel's latest album has been released: We're Forever Blowing Bubbles.

 Retrospect
Keep (it) Swinging blog  - Keep (it) Swinging newsletter (and more)  Oscar Aleman Choro Music Flexible Records Hit of the Week-Durium 

Jazz contribution (up tp 2012) - Jazz contributions ( 2012-2014) - My concert log (1964-2013) - My concert log ( 2013-2014) - 2eHansJazz (jazzplaten zoeken een nieuw tehuis)